La primera semana is alweer voorbij!

Waar zo’n buitenland stage wel niet goed voor kan zijn! Ik ben inmiddels al zover dat ik na 21 jaar de honden hier thuis vanuit intrinsieke motivatie weet te aaien. Om de ernst van de verandering nog even aan te duiden: ik praat zelfs tegen de honden, zeg ze gedag wanneer ik weg ga en begroet ze als ik weer thuis kom. Kan niet lang meer duren totdat ik ook voor mijn plezier op een paard ga zitten. Aangezien dit het vervoersmiddel in Grano de Oro is, zou dit dan ook best wel prettig zijn!

De afgelopen, drukke, dagen in ieder geval weer geweldig gehad. We zijn bij CAIPAD wezen kijken. Dat is een dag opvang voor mensen met een beperking. De mogelijkheid is er om ook hier een week in de maand aan de slag te gaan met sportlessen. Lijkt me een mooie uitdaging!
Woensdag hadden we een welkomstetentje: garage barbecue met alle families waar wij bij wonen. Oftewel een avondje lekker eten, kletsen, weten wie bij wie woont en een potje creatief straatvoetbal. Uiteraard moest er voor deze dag ook nog even huiswerk gemaakt worden, dus ben ik met Linda mee gelopen om bij haar thuis ons huiswerk voor de volgende dag te maken. Hier beschikten wij dan ook over onze eigen privé-leraren, aangezien het broertje en zusje van Linda ons hielpen met het huiswerk (en daarmee bedoel ik niet voorzeggen!)

De Spaanse lessen zelf gaan ook erg goed. Zo kregen we laatst een Costa Ricaans dictee, wat zich toch zeker op wat vlakken differentieert van een Nederlands dictee. Dit uit zich vooral in, dat op het moment dat je niet weet hoe je een woord schrijft, je alleen maar moeilijk hoeft te kijken en het woord wordt 6 keer herhaald, zodat de leraar uiteindelijk het woord voor je spelt of zelfs op het bord schrijft.

Wij leren snel en veel over de Costa Ricaanse cultuur. Toch is de Nederlandse cultuur erg moeilijk voor Costa Ricanen, zoals bijvoorbeeld hoe wij Nederlanders elkaar begroeten. Bij de uitleg aan onze Spaanse docent hoe wij elkaar begroeten met 3 kussen, keek ze alsof ze water zag branden: “3!? Waar dan?” was haar reactie al wijzend op haar linker wang, rechter wang en ze wist het daarna niet meer waar ze nog meer moest wijzen voor de derde kus… voorhoofd?
En dat wij in Nederland toch niet met een uniform werken, “dan ben je toch heel veel tijd kwijt, omdat je zelf iedere dag moet kiezen wat je aan moet?”.

Donderdags waren we door wat verschuivingen in het rooster lekker een middagje vrij, die we opgevuld hebben met vakantie vieren in het zwembad. Met prachtig uitzicht op het dorp, zo tussen de bergen lekker in het zonnetje gelegen en wat gezwommen. Ook nog even een drankje gedaan, waarna naar huis gelopen waar ik een heerlijke fruit met ijs salade voorgeschoteld kreeg.

Vrijdag en zaterdag was het dan tijd om een bezoekje te brengen aan de dorpen waar we de komende tijd ons leventje op zullen bouwen voor een paar maandjes. Na de les zijn we vrijdags eerst naar Guacimo gegaan om te kijken naar de school, het dorp en de families waar Linda en Guido terecht zullen komen.
Zaterdag gingen we ’s ochtends eerst op schoolreisje naar de fruit- en groentemarkt om kennis te maken met welke soorten er allemaal zijn en hoe het heet. Daarna zijn wij vertrokken naar Grano de Oro. Waar er voor Guacimo nog gekozen kon worden tussen twee routes, een toeristische of de snelle, heb je voor het dorp waar ik terecht ga komen geen keuze. Er is maar één mogelijke weg en niet zo’n beste, alhoewel het uitzicht niet verkeerd is. Na over de kronkelwegen, bezaaid met kiezels en gaten en af en toe een stukje gelopen te hebben, omdat we de berg niet op kwamen in de auto, kwamen we aan in ons dorpje.
Hier hebben we de school bekeken en de twee families ontmoet waar we bij gaan wonen. Het dorpje is wel even wat anders dan waar we nu wonen. Het ziet er in ieder geval erg uitdagend uit en heb zin om er aan de slag te gaan :-)
Op de terug weg hebben we met zijn allen wat gegeten in een restaurantje voor we weer naar huis gingen.

’s Avonds zijn we met de hele familie op één zus na, naar het stadion gegaan van Turrialba waar Turrialba, 2e division, een wedstrijd speelde. Hiervoor word ik dan ook tweetalig opgevoed, en heb hier ook idioma del stadion geleerd en hier mijn vocabulaire behoorlijk mee uitgebreid. Ik geloof dat ik hier geen voorbeelden van hoef te geven…

Zondag eindelijk een dagje vrij en ben ik met mijn zus Maria-José op bike tour gegaan door de bergen, is even wat anders dat op je fietsje door Nederland. Tussen de kilometers koffie- en suikerplantage lag er opeens een voetbalveld uit het niets, waar de vriend van mijn andere twee zussen een wedstrijd speelden. Maar op het moment dat er pas slechts een druppeltje uit de lucht viel, was er geen scheidsrechter nodig om de wedstrijd af te fluiten. Want dit is gewoon een ongeschreven regel, dat de wedstrijd dan afgelopen is! Ben benieuwd hoe het leven straks gaat als het regentijd is… Maar wij vrouwen zijn uiteraard wel door gegaan met onze bergetappes :-)
’s Middags nog lekker familie barbecuetje gehad en zo zit de eerste week er al weer op!