Papiervouwogami

Mijn diepe verontschuldigingen dat ik geen spoedcursus waarbenjij.nu gevolgd heb, voor de enthousiastelingen die zich aangemeld hebben voor mijn ‘mailinglist’, en daarmee wel wisten wat dit was. Ik had namelijk geen flauw benul en had het idee dat ik daar toch niemand aan toegevoegd had, dus dood leuk iedere keer het vinkje hierbij weg gehaald… “Sorry, zal het nooit meer doen.”

Om de week goed te beginnen, ben ik weer zonder een rooster voor deze dag te hebben, naar school gegaan. Ook nu weer kreeg ik gewoon klassen mee. In de minuten tussen de lessen door zat ik in de lerarenkamer op de stoel van de directeur, aangezien die er zoals gewoonlijk weer niet is, op mijn laptopje en smartphone. Want jawel, hier waar het paard nog het vervoersmiddel is voor de mens, ben ik tijdelijk over gegaan op de smartphone. Deze leen ik tijdelijk van mijn moeder hier, aangezien ik met mijn telefoons geen signaal heb. Dus deze tijd gebruikte ik er voor om zo goed als ik van een afstandje kan, mijn broer te begeleiden om in Grano de Oro terecht te komen, die een dag daarvoor vanuit Suriname vertrokken was.
Tevens had ik het geluksmomentje wat veel moeders ervaren op het moment dat hun kind voor het eerst het woordje ‘mama’ uitspreekt, was toen mijn zusje van 2 ‘Debbie’ uitsprak.
Bij thuiskomst stond mijn zusje al weer klaar om te frisbeeën, maar ik mocht eerst nog wel even lunchen, toch lief! Daarna dus direct de tuin in tot ze op het idee kwam om op ‘ontdekkingstocht’ te gaan naar de ‘rio’, dat is een riviertje. Hier begonnen we met het maken van zandkastelen en heb ik mijn drupkasteel-bouw talent weer uit de oude doos gehaald. Door hier naar toe te gaan begin, ik al aardig te slagen voor mijn inburgeringcursus om een echte Grano de Oro’er te worden. En aangezien er vast betere benamingen te bedenken zijn voor een inwoner van Grano de Oro, zie ik jullie reacties graag tegemoet!!!
Zo ben ik met mijn ‘prinses op de erwt’-voetjes de rivier overgestoken en heb ook ik me 2 uur kunnen vermaken met een leeg flesje en een kapot fietszadel dat we langs de rivier vonden.
Rond een uur of 4, verwachte aankomsttijd van de bus, zijn we maar bij mijn schooltje gaan wachten en een kwartiertje later kon ik dan voor het eerst weer omhoog kijken als ik met iemand praat (en uiteraard knuffelen). Want deze bus bracht mijn broer naar Grano de Oro, die toch zeker een paar koppen groter is dan de rest van de inwoners hier. Na een rondleiding door de school, waar niet veel tijd voor nodig is, op naar huis wat ook Bart zijn huis zal zijn voor de dagen dat hij hier is.
Dit betekende wel dat we weer aan de salsa-lessen moesten geloven deze avond. Met vooral veel vertier voor mijn zussen met nu twee Nederlands vast geroeste heupen.

Dinsdag was dan de dag dat we samen met de bewegingsonderwijzer van het dorp hier aan de slag zouden gaan. In eerste instantie zou hij er niet zijn, maar bij aankomst op de school zat hij daar ineens wel. Maar nu ontbraken de leerlingen in de school nog… Gelukkig voor ons kwamen er op de een of andere manier toch klassen op ons sportveld, zodat wij onze lesjes konden draaien. Al werd deze bruut verstoord. Nu niet doordat er koeien over het veld lopen, maar of wij even aan de kant wilden gaan zodat de helikopter kon landen. (luchthaven, parkeren, creativiteit).
Na weer een heerlijke lunch genuttigd te hebben zijn we met zijn drietjes naar het riviertje gegaan om oer-Hollandse dammen te bouwen. En zo hebben we ons de rest van de middag vermaakt, waarna ook nog een berg beklommen met uitzicht op Grano de Oro. ’s Middags ook nog mijn Grano de Oro broer ontmoet die voor een bezoekje even hier was.
Na het eten stond papier vouwen op het programma, waar ik vooral onder de indruk was van het hoedje van mijn zusje die gewoon een servetje op haar hoofd neer legde, ieder zijn talent.

’s Nachts droomde ik serieus dat ik onder een warme douche stond. Kwam ik even bedrogen uit toen er wederom ijspegels uit de douchekop kwamen… Deze lesdag begon met een docent die aan ons vroeg even een klas over te nemen tot de docent van die klas er zou zijn. Natuurlijk, ook hiervoor zijn wij opgeleid! Met een beetje improvisatie kom je een heel eind: in het Engels leren tellen gedurende ochtendgymnastiek/dans achter de tafels.
Toen we afgelost werden door de docent, waren we net op tijd voor onze eigen les. Vandaag zou de bewegingsonderwijzer, van de dorpjes hier, de invulling verzorgen, waarna we nog zelf lekker meegedaan hebben met het eindspel.
Na de les hebben wij de meegenomen materialen overhandigd aan de school. Deze materialen hebben wij mogen ontvangen van mijn oude middelbare school het Nieuwe Eemland. Met een deel van het opgehaalde sponsorgeld hebben wij de twee extra koffers, gevuld met de materialen, kunnen financieren, om met ons mee te nemen in het vliegtuig. De bewegingsonderwijzer stond te glunderen als een kind wat pakjes onder de boom aan het uitpakken was. Het duurde ook niet lang tot de directeur ons wel 6 keer bedankt had en maar foto’s bleef schieten van wat er uit de tassen kwam.
Thuis hebben we ons wederom stierlijk vermaakt met papier vouwen (allemaal gerecycled papier van de kat en muis staartjes). Ons assortiment is flink uitgebreid vandaag, met hoedjes, bootjes, doosjes en snaveltjes.
Na een dubbele dubbelskype date met Nederland waarbij we weer even de gehele familie gesproken hebben, behalve Qyx, gingen we met Mirthe op pad om de volgende berg te beklimmen. Er lijkt enigszins een pad te lopen waar we naar op zoek gingen. Het was echt een prachtige wandeling met een nog mooier uitzicht op geheel Grano de Oro waar ik mijn eigen huisje kon zien en de school met het sportveld. Op de terug weg een wel verdiend ijsje genomen en werden we getrakteerd op een welverdiende lift: laatste afslag naar mijn huis toe achterin de pick-up, stelletje toeristen!

De tijd vliegt zo voorbij en zo stonden we donderdag alweer 4.45 uur naast onze bed, aangezien Bart de bus van 6 uur terug naar Turrialba moest halen. Na een laatste gezamenlijk ontbijtje richting de bus gelopen, die al netjes klaar stond. Na de laatste zwaai, tot de bus in een rookwolk veranderde, weer richting huis gelopen om mijn tas voor de laatste schooldag hier te pakken.
Vandaag zouden we de lessen met zijn tweeën aanbieden en zijn we dus weer lekker het veld op gegaan voor onze manier van les geven, die toch zeker wel afwijkt van de visie die we de dag ervoor gezien hebben. (Ik zal jullie mijn verhaal over visies op bewegingsonderwijs besparen..).
Na onze eerste ‘schoollunch’ in de eetzaal op school, wat overigens best lekker was, zijn wij die-hard aan ons schoolwerk gegaan. Nu waren we sowieso al wel goed bezig wat ‘bijbehorende’ opdrachten betreft, alleen moet dit ook allemaal nog even op papier uitgewerkt worden.
Terwijl wij hier mee bezig waren, werden we nog even bij de vergadering met een groepje vrijwillige ouders geroepen. Eerst werd er nog even vermeld hoe geweldig het was dat wij al die materialen mee hadden genomen, waarna het idee voorgesteld werd dat wij wel wat samen konden werken met deze ouders!
Terwijl men in Nederland tot 20.30 moet wachten op de aflevering van Wie is de Mol, hebben wij deze al om 15.00 ook nog even aanschouwd, waarna het tijd werd voor het laatste avondje in ons gezin hier. Dat betekent dus ook weer de koffer inpakken. Dat blijft een uitdaging!

Ook vrijdag stond ik weer 4.45 uur naast mijn bed. Deze keer om zelf in de bus van 6 uur te stappen naar Turrialba. Deze tocht is een doodgewone tocht zoals de lijnbussen in Nederland. Maar het had ook zo een toeristische attractie kunnen zijn, door het prachtige natuurlandschap.
Eenmaal aangekomen in Turrialba kreeg ik te horen dat ik terug mocht naar mijn ‘oude’ gezinnetje. Dit voelde dan ook direct als weer thuiskomen! De rest van de dag heel wat heen en weer gelopen tussen mijn huis en dat van Mirthe (dat toch wel op 20 minuten loopafstand is), om te Skypen met de begeleiding vanuit Nederland. Maar ook voor een reünie met Guido en Linda, die dit weekend ook hier zullen verblijven en in hetzelfde huis slapen als Mirthe.

Ook weer een mooi weekend achter de rug. Zaterdag met Mirthe, Guido, Linda, Paola en Catie naar een rivier met waterval gegaan, waarin we lekker gezwommen hebben. Prachtig was het! En zondag lekker rustig aan, beetje hardlopen en wandelen! Want alle aanbiedingen tot bewegen moet ik aannemen, wil ik niet obesitas terug komen... Zo ook het 'ik-wacht-op-de-bus-dus-doen-we-een-ren-spel met Linda en de aangeboden light-drankjes!

Tevens wil ik jullie wijzen op mijn personal twitteraar Mike Osnabrugge die fantastisch werk levert door onder andere een foto verslag bij te houden op mijn twitterpagina: https://twitter.com/CRinBeweging. Zou zeggen, neem gerust een kijkje!
Zo worden mijn verhalen wat meer gevisualiseerd!

Hiermee komen we alweer aan het eind van exact een eerste maand in Costa Rica!!! Deze week voor het eerst aan de slag op CAIPADT en met zwemles/hydrotherapie.