“La última vez…” De laatste keer…

Dit zou het laatste blogje vanuit Costa Rica moeten zijn. Maar ik heb mijn prins op het witte paard ontmoet en zal de komende tijd lekker hier blijven vertoeven. Ja heb ik jullie aandacht?
Helaas is dit bovenstaande niet waar en ga ik nu toch echt mijn laatste week beschrijven die over een paar uur afgesloten wordt met een vlucht :-(
En dat ondanks de honderden paarden in Grano de Oro...

Er was nog enige hoop om maandagmiddag naar Grano de Oro te gaan om ons project af te sluiten en afscheid te nemen, maar helaas, school nog steeds dicht, geen kinderen en enige communicatie met de directeur blijft zinloos. Dus na de atletiekles is Turrialba op naar het park, waar alle stakende onderwijzers zich verzamelen. Hier konden we in ieder geval onze gymshirtjes afgeven aan de docenten, zodat wanneer de lessen weer vervolgd zullen worden, deze wel bij de kinderen terecht komen. Ik had het liever op een andere manier gezien, volgens het plan de sportdag in de nieuwe gymshirtjes, zodat ik ze ook nog gebruikt kon zien worden, maar ik zal het nu met de foto’s moeten doen. Vervolgens nog even op pad voor de laatste cadeautjes en toen vond ik wel dat ik een middagdutje verdiend had. Maar eenmaal thuis kreeg ik de uitnodiging om naar m’n zus in La Suiza te gaan. En aangezien een blogje schrijven over een wandelingetje door de bergjes in het dorp en een koffie met brownie-uurtje nu eenmaal leuker is dan dat ik geslapen zou hebben, stond ik dus direct klaar om mee te gaan. Immers de laatste week, alles aanpakken wat ik nog aanpakken kan!

Een mooiere laatste dinsdag in het zwembad konden we ons niet wensen met deze omstandigheden. Door de stakingen, die vandaag geëindigd zijn (al beginnen de meeste scholen woensdag pas weer), en het wat betere weer, lag het zwembad de hele dag lekker vol. Zowel met CAIPAD in de ochtend als met Pablo in de middag.
In de middag met mijn moeder mee geweest naar de aerobics om vervolgens door te gaan naar de vergadering ter afsluiting van de projecten. Zo begonnen we om 19 uur met Pablo, Oscar, Catalina en dochtertje Susan met pizza om de vergadering in te leiden. Om vervolgens met Pablo en Oscar over de afgelopen weken en toekomstplannen van de projecten te babbelen.
Eenmaal thuis met de babbelfunctie nog aan, nog even door geëvalueerd met mijn ouders over mijn aanwezigheid in de familie het afgelopen half jaar, mooi gesprek.

Het was het plan om deze woensdag met Pablo en zijn auto naar San José te gaan voor de aanschaf van materialen voor hydrotherapie. Maar mevrouw de baas gaf hem geen toestemming om woensdag vrij te nemen om met ons op pad te gaan. Zo zaten wij zelf dan om 9 uur in de bus op weg naar San José, met de coördinaten van de winkels, waar we de materialen zouden kunnen halen. Heel erg leuk al die uitleg die we mee gekregen hadden, maar als ze winkels gaan verplaatsen wordt het toch een kwestie van ‘hoe gastvrij is Costa Rica?’.
De eerste winkel Newton, zou bij Plaza de Sol moeten zitten. Maar om voor een beetje meer uitdaging te zorgen, zijn ze net enkele weken geleden verhuisd. In de buurt van Mall San Pedro zouden ze moeten zitten. En met vertrouwen dat deze meneer weet waar hij over praat, hebben we de bus hiernaartoe gepakt. Vervolgens de nieuw opgevraagde richting van Pablo, ‘100 meter naar het zuiden, links af en dan 200 meter’, gevolgd en kwamen we uit bij een andere Mall, zonder Newton (we zullen het zuiden wel met het westen verward hebben). Maar de bewaker verliet zijn post wel even voor ons om in de Mall rond te vragen bij wat winkeliers. Zo belde uiteindelijk een van de werknemers in de Mall, die uit zichzelf kwam vragen wat we zochten, naar de winkel om de route op te vragen en legde deze aan ons uit. Leuke mensen die Costa Ricanen! Na de materiaaltassen, brillen en snorkels in bezit te hebben wilde de meneer van deze winkel wel even de volgende winkel bellen voor een route. Tot aan het politiebureau wisten we de weg te vinden, waar voor de vervolgstappen de winkel nog maar eens gebeld hebben. Reactie: “Oh, mijn man komt jullie daar wel even ophalen om de weg te wijzen”. Leuke mensen die Costa Ricanen! Zo konden we ook weer de lijst van zwem-fysiotherapeutisch-materiaal afstrepen. Dan restte alleen nog de zwemflippers, waarvoor we op zoek gingen naar een sportwinkel, die we geheel zelfstandig hebben kunnen vinden (omdat we er al zes keer langs gelopen waren in onze zoektocht naar de andere winkels). Een lange dag, uiteindelijk rond half zes weer thuis, maar wel volledig geslaagd!

’s Nachts rond een uurtje of vier werd ik wakker en hoorde de regen alweer kletteren op het dak. Iets wat ik liever niet hoor op de ochtenden dat ik hydrotherapie in het zwembad heb en vooral niet op mijn laatste dag. Met angst en hoop gaan slapen en hopen dat de lessen door zouden gaan. Maar gelukkig kon ik om half zeven toch lekker door de regen op weg naar het zwembad, dat gelukkig gewoon de hele dag vol heeft gelegen! In ieder geval deze dag mooi af kunnen sluiten met onze nieuwe materialen, hindernis parcourtje en heel veel waterspelletjes. Oke, oke, ik was dan degene die aan de kinderen vroeg ‘ahhh toe wil je mee naar het kleine zwembad om te spelen, in plaats van die baantjes trekken..?’.
En als afsluiter ook de kindertjes blij kunnen maken met een waterspuiter, wat we als afscheidscadeautje voor ze gehaald hebben. Ook wij mochten een bedankje ontvangen: een door de kinderen gesigneerde zelfontwikkelde bedankkaart en een shirtje van Turrialba.
Ondanks de lange stagedag stond er nog een heleboel meer op de planning, zoals cafe CAIPAD. In Nederland werken heel veel van de studenten zoals wij ze op CAIPAD hebben, gewoon of op sociale werkplaatsen of net als ieder ander maar dan met extra begeleiding. Maar die mogelijkheid is er hier niet voor de leerlingen. Maar om ze toch de ervaring mee te geven krijgen ze in restaurant La Garza een dag de kans om dit te beleven. Een hele happening uiteraard voor de student, dus daar heb ik dan ook even een kijkje, drankje en hapje genomen.
Rond 17 uur sloot café CAIPAD en zijn Mirthe en ik met Luis (leraar bewegingsonderwijs CAIPAD) meegereden naar zijn nieuwe huis, waar hij vorige week in ingetrokken is. Die afspraak was de eerste weken al gemaakt ‘als mijn huis klaar is, moeten jullie op de koffie komen’. Aangezien wij beiden geen koffieliefhebbers zijn, hebben we hier maar een avondetentje van gemaakt. Mirthe en ik hebben de maaltijd verzorgd en de vrouw van Luis het dessert. Zo hebben we weer een mooi avondje mogen beleven.

De volgende ochtend was het weer stralend weer gedurende het laatste stagedagje op CAIPAD zelf, wat we afgesloten hebben met salsa, merengue, bachata etc. In de pauze werden we verzocht naar de aula te komen, waar alle studenten van CAIPAD zich opgesteld hadden en mochten we een bedankwoordje in ontvangst nemen met toevoegingen van het publiek, de studenten. Ook kregen we een zelf gemaakt kaartje, armbandje en shirt van Costa Rica. Als dat maar goed komt met die kofferkilo’s! Als afsluiting hebben we dit op de school met ijs en fruit afgesloten!
Op aanvraag van Linda ben ik ’s middags nog even een taart gaan halen in het centrum voor haar zusje. Enorme drukte in de bakkerij, maar ik heb me geen moment verveeld tijdens het wachten. Alleen maar ‘bekende’ mensen gezien en gesproken, die gezellig met mij in de rij stonden.
Vervolgens direct door naar Oscar, om hem te bedanken en afscheid te nemen. Na eerst even met Susen gespeeld te hebben kwam hij thuis en hebben we een wandelingetje gemaakt. Even later kwam ook Catalina thuis en hebben we onze bedankcadeautjes, een pakketje ontspanning, overhandigd.
Thuis weer kookles gevolgd: deze keer gallo pinto leren maken. Die is, ja heel onverwacht, rijst met bonen voor het ontbijt.
Later op de avond kwam ook Linda met haar broertje nog even op bezoek, om onder andere de taart op te halen. Maar voordat deze mee kon naar huis, nog flink moeten blazen. Niet om zoals je normaliter kaarsje uitblaast op een taart, maar om de miljoenen ieniemieniemiertjes van de taart te krijgen. Dus daarom bewaar je dit soort dingen hier dus in de koelkast…

Deze nacht werd ik wederom wakker van de regen, wat nu een stuk minder erg was. Want dat betekent dat de rivier nog wilder zou zijn en dus het raften nog wat extra spectaculairder zou zijn deze dag. Rond 8.30 uur moesten we ons melden en zijn we met een busje naar de rivier gegaan, met Guido, Linda, Maria-José, Paula(nichtje) en Emmanuel (collega van Sionny mijn zus). Na een stuk gereden te hebben, een bijzondere plaservaring opgedaan te hebben, helmen en zwemvesten aangedaan te hebben, waren we dan klaar om de boot in te stappen. Op dit moment begon de regen zich ook weer te laten zien en niet zo’n klein beetje ook. Met wat instructies konden we dan het water op en wat was het mooi! De wilde golven die ons door de boot heen schudde, maar ook de omgeving waarin we hebben mogen varen. Al waren we vooral druk met niet uit de boot geslingerd te worden. Ook hebben Linda en ik onze telkwaliteiten tot 2 weer kunnen laten gelden met onze peddelcoaching ‘uno, dos, uno, dos, uno, dos’. Na zo’n twee uur kwamen we dan aan op onze eindbestemming, waar we de kans kregen om ons om te kleden. Wel zo prettig, aangezien we ook zonder de duik in de rivier al kletsnat waren. Na een fruithapje terug richting Turrialba, waar we onderweg nog geluncht hebben in een restaurantje.
Thuis dan toch maar een start gemaakt met mijn koffer inpakken, om enigszins een idee te krijgen of het voor de terugweg ook allemaal weer gaat passen… conclusie: dit wordt nog een hele uitdaging! Met mijn functie als assistent van Linda, de verjaardagsorganisator, ben ik tussendoor even mee geweest om wat drinken en versnaperingen in te slaan, om vervolgens deze later op de avond met mijn familie zelf te nuttigen voor de verjaardag van Dafne. Vanuit hier nog even een afscheidsdrankje gedaan met Mirthe, Linda en Guido.

Zondag ochtend moest ik er dan toch echt aan geloven, inchecken! Met nog een fietstochtje naar Mirthe om de e-tickets te printen, begint het toch wel een beetje voor het eggie te worden. Verder de hele ochtend druk geweest met mijn koffer, maar vooral druk geweest met alle afleiding om me heen om maar niet verder te hoeven met die koffer…
Deze hele week is het een soort van feest-/activiteitenweek in Turrialba, waar ook de hardloopwedstrijd van vorige week bij hoorden. Voor vandaag stond er een concert van Las Ajenos op het programma en stierenrennen. Gelukkig doen ze dat hier zonder de stieren te doden, en gaat het om het langs de stier kunnen rennen zonder op de horens genomen te worden.
Eenmaal thuis bij het openen van de deur, werd ik toch zomaar ontvangen met een surprise-afscheids-feessie van mijn familie, geweldig!! Na een feestmaal en nog even geleerd patacones te maken, had ik uiteraard nog een bedankje voor hen in petto. Een Oscar-trofee is iets wat gedurende mijn tijd hier in de familie een zeer belangrijke rol speelde, (tsja, had je bij moeten zijn). Dus heb ik er twee over laten vliegen met de tekst beste vader en beste moeder er op. Na mijn verhaaltje werden deze echt perfect ontvangen door mijn ‘beste ouders’.

Vannacht zal ik rond 2 uur opgehaald worden door Pablo, die ons naar het vliegveld zal brengen, zodat ik dinsdagochtend rond 8 uur zal landen in Dusseldorf, waar uiteraard iedereen die dit nu gelezen heeft en op de hoogte is van mijn vluchtschema, aanwezig is!

Ik wil in ieder geval al mijn trouwe (en minder trouwe) lezers bedanken en ook voor de leuke reacties die ik op mijn verhalen heb mogen ontvangen!
Ik hoop dat jullie niet in een zwart gat zullen vallen, nu de week niet meer begonnen kan worden met een verhaaltje. Daarom zal ik het even rustig afbouwen met nog een klein verhaaltje over mijn reis als ik weer in Nederland ben! Zodat dit nog niet ‘de laatste keer’ het schrijven van een blog is.