"Only hate the road when you're missing home"?
Door: Debbie Everink
Blijf op de hoogte en volg Debbie
24 Maart 2014 | Costa Rica, Turrialba
Nou… je hoeft thuis dus echt niet te missen om een hekel te hebben aan de wegen hier. Dat kan ook zonder thuis te missen, het blijft een spektakel! Maar laat ik even bij het begin beginnen. Wel zo prettig voor de structuur.
Na een vermoeiend weekend was het maandag weer vroeg tijd om aan het werk te gaan op CAIPAD. En ook al is het hier iedere dag erg vroeg opstaan en hoe moe ik ook ben, echt moeite heb ik er hier niet mee. Na weer een lekker ochtendje gewerkt te hebben, op naar huis om mijn tas te pakken voor Grano de Oro. Na nog een heerlijke lunch weer aan de wandel naar de bushalte voor weer een tocht door de bergen. En of we waar kregen voor ons geld! Normaliter ben je met 2 uur in Grano, maar dit keer hebben we er meer dan 4 uur lang van mogen genieten. Ongelukken konden ook niet uitblijven op deze weg. En zo nu onze bus met een auto. Al was het deze keer meer een ‘aai over de bol’ te noemen… Maar dat wil niet zeggen dat het niet nodig is om zo’n 2 uur te wachten op de politie, die ook de gehele route af moest leggen die wij al gehad hadden etc. om de schade op te meten en papieren te tekenen. Zo maak je nog eens wat mee!
Dit was trouwens heel toevallig tegenover een schooltje waar de bewegingsonderwijzer van Grano ook les geeft, die net naar het veld liep. Hij kwam ons hier even melden dat hij er deze week niet zou zijn. Prima, lekker alleen les geven!
Eenmaal aangekomen in het donker nog net op tijd voordat de directeur, met sleutels van ons huis bij de school, naar huis zou gaan. Want vanaf nu zullen wij in het ‘lerarenhuis’ slapen naast de school. Die avond maakten we kennis met een ongelofeloos grote spin. Dus Mirthe op pad om de eerste de beste man van de straat te plukken die wel even een ‘spin wil vangen’. Niet veel later kwam ze terug met onze buurman, de politie. Maar zoals hij bij afloop ook zei: we mogen voor alles bij ze aankloppen.
De eerste dag in Grano begon al weer goed met niet aanwezige klassen, roosters die niet kloppen en niemand die wist van onze komst, terwijl we in het weekend nog gebeld hadden.
Dus zelf weer met het rooster wat wij zelf hanteren, en bij onze vorige aanwezigheid met de directeur besproken hadden, langs de klassen om een soort van dagrooster voor onszelf te maken.
Uiteindelijk toch weer klassen mee kunnen krijgen en hebben wij onze activiteitenrepertoire voor het afstudeerproject waar wij aan werken, af kunnen spelen. Zo kunnen we de activiteiten uitproberen en aanpassen, waarna wij deze activiteiten in de vorm van een leskaart zullen ontwikkelen. De rest van de middag hebben we dan ook besteed aan de uitwerking hiervan.
De volgende dag begon niet heel anders… Eerst weer langs alle lokalen om onze dag weer te plannen, of kinderen in de eetzaal ontvoeren door om te roepen dat de vierde klas na het eten direct naar het veld moet komen. En zo kunnen we uiteindelijk gewoon onze lessen draaien. Rond 10.00 verzamelden alle leerlingen en docenten zich op de binnenplaats en stonden ze in rijen, waarna de Costa Ricaanse vlag binnen gedragen werd en het volkslied gezongen werd. Een leerling droeg nog een verhaal voor, gevolgd door een docent en dit werd afgesloten met een poppenkastact. Geen flauw idee waar het voor was. Iets met 20 maart, maar Mirthe en ik kregen nog wel een daverend applaus voor onze aanwezigheid op de school. Misschien was dit alles wel helemaal als dank voor ons in scene gezet… okeuuu dan niet!
In de middag met nog enigszins zonneschijn naar het riviertje gelopen, om even op zijn Grano de Oro’s mijn kleding te wassen en lekker in de zon te liggen. Onderweg nog even op bezoek bij mijn ‘oude’ familie gegaan, die sinds mijn komst toch aardig wat nieuwe aanschaffen hebben kunnen doen, te denken aan stereo installaties voor bij de flatscreen tv…! (ja, mensen… dit is blijkbaar het nieuwe leven van een bergdorpbewoner). Ook nog even een familiefotootje geschoten voor het plakboek.
Wat betreft mijn ontwikkeling tot professioneel ontvoerster, heb ik op donderdag weer fulltime kunnen beoefenen. De eerste groep hebben we nog even aan de juf gevraagd, maar na die les stonden er wat leerlingen om ons veldje heen. Geen docent in de buurt, dus onze kans gegrepen en de klas naar ons toe gehaald. Het gehele uur ook geen docent gezien…
Door stakingen waren veel docenten en dus leerlingen niet op school, waardoor we de hele middag vrij waren en we weer die-hard aan school gewerkt hebben. Aan het eind van de middag hebben we nog even een wandeling gemaakt en ons weekje afgesloten in een ‘restaurantje’.
’s Ochtends vroeg op voor de bus terug naar Turrialba. Eerst nog even afscheid genomen van Graantje, onze huishond. Wie is Graantje? Dat is echt een beetje zo’n slecht filmverhaal, waarbij een jongetje achtervolgd wordt door een hond en er alles aan doet om dat beest weg te krijgen, maar de hond steeds terug blijft komen en ze dikke maatjes worden… Dat is Graantje!
En de film wordt nog slechter, want eenmaal ingestapt en we waren de hoek nog niet om, of ook Graantje kwam opeens onder onze bank vandaan. Net voordat we Grano uitreden werd hij toch uit de bus verwijderd, immers niet betaald hè!
Dus zo’n 200 meter verder gereden, waar we voor de volgende mensen stopten om in te laten stappen en ook Graantje was hier weer van de partij. En de aanhouder wint: Graantje heeft liggend aan onze voeten de reis met ons mogen vervolgen. Tot een dorpje voor Turrialba, waar hij uiteindelijk ontvangen werd en een riempje om kreeg. Zo, het script is klaar, nu de verfilming nog!
Eenmaal aangekomen in Turrialba besloten we om door te gaan naar het zwembad, aangezien de lucht nu nog blauw was en deze in de middag vaak wel wat bewolkter wordt. Na dit bezoekje weer lekker op huis aan om in de middag onze leskaartenontwikkeling te vervolgen.
Aan het einde van de middag kwamen ook Guido en Linda weer naar Turrialba en na aankomst ben ik met Linda naar huis gegaan, waar Linda dit weekend ook zal verblijven: slaapfeestje! ’s Avonds nog even aangewaaid bij Oscar en zijn familie.
Eindelijk eens een ochtendje beetje uitgeslapen en na een stevig ontbijt op naar Guido en Mirthe, om door te gaan naar het zwembad. Rond 16 uur met Linda meegelopen naar Oscar, waar zij een plan van aanpak zouden maken voor de aanschaf van materialen. Ook ik had hier een belangrijk aandeel in: spelen met Susan. Je moet nu eenmaal doen waar je goed in bent…
’s Avonds met de hele familie naar de voetbalwedstrijd van Turrialba, waarna door gegaan naar het kinderfeestje van Mirthe, die vandaag jarig is.
Zondag was het plan om met de hele familie naar een rivier te gaan, waar alle voorbereidingen dan ook al voor getroffen waren. Maar er blijft altijd een factor wat niet te organiseren is: het weer. En dat werkte vandaag niet zo mee. Dus besloten om een zondagje thuis te blijven en zo houd ik een bezoekje aan het rivier nog te goed. ’s Ochtends met Linda op familiebezoek geweest, bij haar familie waar zij de eerste twee weken verbleef. En haar moeder is ergens weer familie met mijn moeder.
Bij thuiskomst zat het hele huis vol, met familie wat zo’n 5 uur gereden had om ons te bezoeken. En dat is zo mooi aan dit land, je komt gewoon ‘aanwaaien’. Oftewel, dit was niet een afspraak zoals die in de Nederlandse agenda’s al zo’n 8 maanden gepland zou staan.
Voor Linda alweer tijd om de tas te pakken en terug te reizen naar Guacimo. Vervolgens heb ik me als eerst bij de jongeren hangplek gevoegd in de ‘binnentuin’ achter de keuken met mijn zussen en de vriendjes die daarbij horen, waarna ook nog met de gehele familie geluncht te hebben. Verder beetje rustig aan gedaan en mijn Spaanse huiswerk gemaakt.
En hoe kan je zo’n week nou het beste afsluiten? Precies! Met een bananensplit bij Pops met de hele familie en aanhang :-)
Zo’n verhaal is leuk, maar foto’s zeggen nu eenmaal meer dan al deze woorden, alleen wil het uploaden op deze site niet zo vlotten. Daarvoor verwijs ik u allen graag door naar https://twitter.com/CRinBeweging waar de heer Mike Osnabrugge (tevens in te huren als personal twitteraar voor al uw wensen) ook een mooi foto verslag bij houdt!
Nog even uw aandacht voor de Calo geleerde bronvermelding volgens APA-richtlijnen voor het citaat in mijn titel :
Rosenberg, M., Vallejo, C. (2012). Let her go [opgenomen door Passenger]. Op All the little lights. London: Embassy of Music.
Na een vermoeiend weekend was het maandag weer vroeg tijd om aan het werk te gaan op CAIPAD. En ook al is het hier iedere dag erg vroeg opstaan en hoe moe ik ook ben, echt moeite heb ik er hier niet mee. Na weer een lekker ochtendje gewerkt te hebben, op naar huis om mijn tas te pakken voor Grano de Oro. Na nog een heerlijke lunch weer aan de wandel naar de bushalte voor weer een tocht door de bergen. En of we waar kregen voor ons geld! Normaliter ben je met 2 uur in Grano, maar dit keer hebben we er meer dan 4 uur lang van mogen genieten. Ongelukken konden ook niet uitblijven op deze weg. En zo nu onze bus met een auto. Al was het deze keer meer een ‘aai over de bol’ te noemen… Maar dat wil niet zeggen dat het niet nodig is om zo’n 2 uur te wachten op de politie, die ook de gehele route af moest leggen die wij al gehad hadden etc. om de schade op te meten en papieren te tekenen. Zo maak je nog eens wat mee!
Dit was trouwens heel toevallig tegenover een schooltje waar de bewegingsonderwijzer van Grano ook les geeft, die net naar het veld liep. Hij kwam ons hier even melden dat hij er deze week niet zou zijn. Prima, lekker alleen les geven!
Eenmaal aangekomen in het donker nog net op tijd voordat de directeur, met sleutels van ons huis bij de school, naar huis zou gaan. Want vanaf nu zullen wij in het ‘lerarenhuis’ slapen naast de school. Die avond maakten we kennis met een ongelofeloos grote spin. Dus Mirthe op pad om de eerste de beste man van de straat te plukken die wel even een ‘spin wil vangen’. Niet veel later kwam ze terug met onze buurman, de politie. Maar zoals hij bij afloop ook zei: we mogen voor alles bij ze aankloppen.
De eerste dag in Grano begon al weer goed met niet aanwezige klassen, roosters die niet kloppen en niemand die wist van onze komst, terwijl we in het weekend nog gebeld hadden.
Dus zelf weer met het rooster wat wij zelf hanteren, en bij onze vorige aanwezigheid met de directeur besproken hadden, langs de klassen om een soort van dagrooster voor onszelf te maken.
Uiteindelijk toch weer klassen mee kunnen krijgen en hebben wij onze activiteitenrepertoire voor het afstudeerproject waar wij aan werken, af kunnen spelen. Zo kunnen we de activiteiten uitproberen en aanpassen, waarna wij deze activiteiten in de vorm van een leskaart zullen ontwikkelen. De rest van de middag hebben we dan ook besteed aan de uitwerking hiervan.
De volgende dag begon niet heel anders… Eerst weer langs alle lokalen om onze dag weer te plannen, of kinderen in de eetzaal ontvoeren door om te roepen dat de vierde klas na het eten direct naar het veld moet komen. En zo kunnen we uiteindelijk gewoon onze lessen draaien. Rond 10.00 verzamelden alle leerlingen en docenten zich op de binnenplaats en stonden ze in rijen, waarna de Costa Ricaanse vlag binnen gedragen werd en het volkslied gezongen werd. Een leerling droeg nog een verhaal voor, gevolgd door een docent en dit werd afgesloten met een poppenkastact. Geen flauw idee waar het voor was. Iets met 20 maart, maar Mirthe en ik kregen nog wel een daverend applaus voor onze aanwezigheid op de school. Misschien was dit alles wel helemaal als dank voor ons in scene gezet… okeuuu dan niet!
In de middag met nog enigszins zonneschijn naar het riviertje gelopen, om even op zijn Grano de Oro’s mijn kleding te wassen en lekker in de zon te liggen. Onderweg nog even op bezoek bij mijn ‘oude’ familie gegaan, die sinds mijn komst toch aardig wat nieuwe aanschaffen hebben kunnen doen, te denken aan stereo installaties voor bij de flatscreen tv…! (ja, mensen… dit is blijkbaar het nieuwe leven van een bergdorpbewoner). Ook nog even een familiefotootje geschoten voor het plakboek.
Wat betreft mijn ontwikkeling tot professioneel ontvoerster, heb ik op donderdag weer fulltime kunnen beoefenen. De eerste groep hebben we nog even aan de juf gevraagd, maar na die les stonden er wat leerlingen om ons veldje heen. Geen docent in de buurt, dus onze kans gegrepen en de klas naar ons toe gehaald. Het gehele uur ook geen docent gezien…
Door stakingen waren veel docenten en dus leerlingen niet op school, waardoor we de hele middag vrij waren en we weer die-hard aan school gewerkt hebben. Aan het eind van de middag hebben we nog even een wandeling gemaakt en ons weekje afgesloten in een ‘restaurantje’.
’s Ochtends vroeg op voor de bus terug naar Turrialba. Eerst nog even afscheid genomen van Graantje, onze huishond. Wie is Graantje? Dat is echt een beetje zo’n slecht filmverhaal, waarbij een jongetje achtervolgd wordt door een hond en er alles aan doet om dat beest weg te krijgen, maar de hond steeds terug blijft komen en ze dikke maatjes worden… Dat is Graantje!
En de film wordt nog slechter, want eenmaal ingestapt en we waren de hoek nog niet om, of ook Graantje kwam opeens onder onze bank vandaan. Net voordat we Grano uitreden werd hij toch uit de bus verwijderd, immers niet betaald hè!
Dus zo’n 200 meter verder gereden, waar we voor de volgende mensen stopten om in te laten stappen en ook Graantje was hier weer van de partij. En de aanhouder wint: Graantje heeft liggend aan onze voeten de reis met ons mogen vervolgen. Tot een dorpje voor Turrialba, waar hij uiteindelijk ontvangen werd en een riempje om kreeg. Zo, het script is klaar, nu de verfilming nog!
Eenmaal aangekomen in Turrialba besloten we om door te gaan naar het zwembad, aangezien de lucht nu nog blauw was en deze in de middag vaak wel wat bewolkter wordt. Na dit bezoekje weer lekker op huis aan om in de middag onze leskaartenontwikkeling te vervolgen.
Aan het einde van de middag kwamen ook Guido en Linda weer naar Turrialba en na aankomst ben ik met Linda naar huis gegaan, waar Linda dit weekend ook zal verblijven: slaapfeestje! ’s Avonds nog even aangewaaid bij Oscar en zijn familie.
Eindelijk eens een ochtendje beetje uitgeslapen en na een stevig ontbijt op naar Guido en Mirthe, om door te gaan naar het zwembad. Rond 16 uur met Linda meegelopen naar Oscar, waar zij een plan van aanpak zouden maken voor de aanschaf van materialen. Ook ik had hier een belangrijk aandeel in: spelen met Susan. Je moet nu eenmaal doen waar je goed in bent…
’s Avonds met de hele familie naar de voetbalwedstrijd van Turrialba, waarna door gegaan naar het kinderfeestje van Mirthe, die vandaag jarig is.
Zondag was het plan om met de hele familie naar een rivier te gaan, waar alle voorbereidingen dan ook al voor getroffen waren. Maar er blijft altijd een factor wat niet te organiseren is: het weer. En dat werkte vandaag niet zo mee. Dus besloten om een zondagje thuis te blijven en zo houd ik een bezoekje aan het rivier nog te goed. ’s Ochtends met Linda op familiebezoek geweest, bij haar familie waar zij de eerste twee weken verbleef. En haar moeder is ergens weer familie met mijn moeder.
Bij thuiskomst zat het hele huis vol, met familie wat zo’n 5 uur gereden had om ons te bezoeken. En dat is zo mooi aan dit land, je komt gewoon ‘aanwaaien’. Oftewel, dit was niet een afspraak zoals die in de Nederlandse agenda’s al zo’n 8 maanden gepland zou staan.
Voor Linda alweer tijd om de tas te pakken en terug te reizen naar Guacimo. Vervolgens heb ik me als eerst bij de jongeren hangplek gevoegd in de ‘binnentuin’ achter de keuken met mijn zussen en de vriendjes die daarbij horen, waarna ook nog met de gehele familie geluncht te hebben. Verder beetje rustig aan gedaan en mijn Spaanse huiswerk gemaakt.
En hoe kan je zo’n week nou het beste afsluiten? Precies! Met een bananensplit bij Pops met de hele familie en aanhang :-)
Zo’n verhaal is leuk, maar foto’s zeggen nu eenmaal meer dan al deze woorden, alleen wil het uploaden op deze site niet zo vlotten. Daarvoor verwijs ik u allen graag door naar https://twitter.com/CRinBeweging waar de heer Mike Osnabrugge (tevens in te huren als personal twitteraar voor al uw wensen) ook een mooi foto verslag bij houdt!
Nog even uw aandacht voor de Calo geleerde bronvermelding volgens APA-richtlijnen voor het citaat in mijn titel :
Rosenberg, M., Vallejo, C. (2012). Let her go [opgenomen door Passenger]. Op All the little lights. London: Embassy of Music.
-
28 Maart 2014 - 09:28
Inge:
Meisje....wat heb je het toch lekker je draai daar gevonden!! xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley