Roadtrip Guanacaste: 2575 Triathlon

De bezigheden van maandag zijn niet zo bijzonder geweest. In de middag kwam nog een broer met zijn vrouw (van de vijftien broers en zussen) van mijn moeder op bezoek. Zonder aankondiging hadden ze twee uur gereden in de hoop dat we maar thuis zouden zijn, zoals hier bezoekjes normaliter afgelegd worden. Bij binnenkomst is het altijd hetzelfde als ik voorgesteld word. Dan wordt er aan anderen gevraagd of ik Spaans spreek, in plaats van dat ze dat gewoon aan mij vragen. Toch spannend hè zo’n buitenlander… Zij spraken wel heel erg duidelijk, waardoor ik ook gewoon deel kon nemen aan de gesprekken in plaats van erbij zitten en van de een naar de ander te kijken. Dat laatste heb ik namelijk ook nog wel eens als anderen met elkaar in gesprek zijn.
We zitten in de week van de triathlon, dus we moeten er toch echt aan geloven. Trainingsschema’s in de vorm van, ‘als ik een keer gefietst, gezwommen of hardgelopen heb, heb ik wel een week rust verdiend’, is volgens mij niet de goede geweest. Dus nu nog maar even een eindsprint. Al moet ik uiteraard wel uitgerust aan de wedstrijd beginnen. Dus misschien vanaf vandaag maar rust houden…?

Op dinsdagochtend heb ik samen met Oscar gewerkt. Wat kinderen fysiotherapeutisch uit elkaar getrokken en bij andere leerlingen mocht ik lekker balsporten met ze doen, terwijl hij fysiotherapeutisch met een leerling aan de slag ging gedurende de activiteiten. Erg leuk om eens op zo’n manier samen te werken en zo leer ik ook nog weer meer over het lichaam van de leerling.
Vervolgens de middag doorgebracht in het zwembad, met een heerlijk zonnetje er bij.

De volgende dag was het weer CAIPAD dag en tijd om de stagebeoordeling in te laten vullen door de stagecoach. Echt heel erg verrassend was de uitslag niet, aangezien enigszins zelfinzicht ook wel aanwezig is. Al staat het toch best wel leuk zo alle ‘goedjes’ op papier met een handtekeningetje eronder. Uiteraard direct bij thuiskomst aan mijn familie hier laten zien. Zo mooi hoe enthousiast ze dan voor mij zijn, echt als ‘trotse oudertjes’!
Vandaag was ook organiseer een weekendje Guanacaste dag. Dat gaat allemaal niet zo makkelijk. Maar uiteindelijk aan het eind van de dag was alles dan toch rond en kon ik eindelijk beginnen met uitkijken naar het weekendje! Voor deze gelegenheid dus nog maar weer even de hardloopschoenen aangetrokken om naar Catie te hobbelen, om vervolgens de fietsen bij Oscar op te halen, ook best handig voor zo’n triathlon.
Tot zover is het me gelukt om het verhaal van de week kort te houden, vanaf nu lukt dat wat minder…

Donderdagmiddag begon dan mijn weekend! Om te beginnen in San José, waar ook Guido en Linda naar toe kwamen. Aangezien de auto vrijdag ochtend vroeg opgehaald moest worden bij het vliegveld in de buurt, had mijn zus het idee dat we dan wel donderdags vast konden gaan en met zijn drieën in het appartement van haar vriend konden slapen, terwijl hij nachtdienst had. Dus zo stonden we rond half 7 voor zijn appartement en kregen we bij binnenkomst ook nog eens een bordje eten voorgeschoteld en alles was voor ons geregeld, ook het ontbijtje voor de volgende ochtend. Dit heet gastvrijheid.

De volgende dag zaten we dan om 5 uur in de bus. Eerst naar het centrum, om vanaf daar de volgende bus naar Alajuela te pakken. Dit verliep allemaal vlekkeloos en zo stonden we lekker op tijd bij Economy rent a car, om onze Toyota Yaris op te halen. Uiteindelijk kregen we een wat luxere auto mee. Toch wel prettig wat extra ruimte voor zo’n lange tocht. Tien minuten na vertrek richting Turrialba was de Tomtom zijn geld in ieder geval al waard. Wat een uitdaging om door San José te rijden! Maar onze privéchauffeur Linda heeft ons toch zonder botsauto taferelen San José uit gekregen.
Rond half 10 kwamen we aan in Turrialba en hebben we even boodschappen voor het weekend gedaan, zijn we op bezoek geweest bij Susan en de oppas en bij de familie van Linda. Vervolgens voor vertrek nog even lunchen en wachten op Pablo die om 11 uur zou komen om te helpen met het fietsenrek en de fietsen. Maar die kwam Tico-tiempo om kwart voor 12, maar niet als een echte Tico, want er was toch enigszins wel wat haast te bespeuren… Eenmaal alles in de auto op naar het park waar het team van Turrialba, waar Pablo ook in zit, zou vertrekken met de bus om 12 uur. Oftewel nog een half uurtje gewacht tot alle fietsen op het dak stonden en we konden vertrekken achter het bussie aan, wat wel erg prettig rijden was op al die onbekende wegen. Ondanks dat zij eigenlijk helemaal niets van ons hoeven, werd er continu rekening met ons gehouden. Een vrachtwagen tussen ons in waardoor ze ons niet meer konden zien? Dan wijken ze even uit naar de ‘vluchtstrook’ zodat de vrachtwagen er langs kan en we weer in beeld zijn. Haken wij af doordat zij door een sneller poortje mogen bij de peaje/tol? Dan wachten we toch even aan de andere kant of gaan erg langzaam rijden. Zijn we uit beeld omdat wij met ons autootje maar 10 km/h kunnen over de grindsteenrotswegen? Dan houden we toch even een mannelijk bosplaspauze-stop, dat op het moment dat wij weer aansluiten er zo’n 14 mannen naast elkaar in de berm staan. Verder hebben we ook een goede reis gehad, met alleen één file in de bergen door een ongeluk. Waarbij wij erg veel geluk hadden dat we erg vooraan stonden, waardoor dit voor ons een half uurtje geweest is en we snel weg konden nadat de weg weer vrij was. De rij die we aan de andere kant van de baan zagen toen we door mochten, zullen wel wat langer gestaan hebben! Verder nog wat plaspauzes en eetpauzes gehad en zo zouden de wegen vlak voor de bestemming zich scheiden, aangezien wij in een ander hostel slapen. Maar na wat fout rijden en zoeken, kwamen we opeens weer de bus van het team tegen, al uitpakkend bij hun hotel. Bleek dat ons hostel 2 minuten om de hoek lag! Ideaal want nu konden we de fietsen in hun hotel achter laten (is toch even wat anders dan een hosteltje) en bespreken voor de volgende dag. Ons hostel was zeg maar “blij dat we een bed hebben” en dat we in de buurt zitten van de triathlon voor een leuke studentenprijs.

De volgende dag waren we om half 10 dan weer bij het hotel van Pablo om de fietsen te plaatsen en begeleid te worden door de bus naar de bestemming van de triathlon. Dat maakt het allemaal toch even wat makkelijker. Pablo zou zelf, net als het grootste deel van het team, op zondag deelnemen dus hij kwam met die groep later. Maar zo was er wel weer iemand anders die Linda en mij onder zijn hoede nam en deze groentjes uitlegde hoe alles werkt. Zo mochten we eerst naar de briefing, waar uitleg volgde over de triathlon, waarna we ons pakket op moesten halen. Of we nog even 15 dollar wilden betalen als dagpas, omdat we niet ingeschreven waren bij de triathlonbond o.i.d.… En dat terwijl ik het idee had toen ik het inschrijfgeld betaalde, je naast je inschrijving ook een all-inclusieve weekend Guanacaste erbij in zat
De pakketten eenmaal in het bezit, begon Guido’s paparazzi carrière en kon mijn tweede jeugd beginnen: lekker tattoos zetten en stickertjes plakken op fietsen, helmen, kleding, lichaam etc. Waar we alleen niet op voorbereid waren, was dat we een touwtje nodig hadden voor het nummer om ons middel. Maar zo gaat er wel weer een mannetje van het Turrialba team voor ons aan het werk en neemt contact op met het achtergebleven deel, zodat wij bij de start ook een touwtje hadden voor dit nummertje(alsof die Andre 66 nummers nog niet genoeg waren)! Met ook nog een enkelband om, waarmee je tijd bijgehouden wordt, was ik er dan helemaal klaar voor!
Vervolgens tijd om de fietsen klaar te zetten en de kleertjes uit te stallen voor na het zwemonderdeel. Om 1.30 uur gingen we dan van start, nadat eerst de mannen groep te water was gegaan. Toch even wat anders zo met golven dan in een zwembadje, waardoor een borstcrawlritme moeilijk te vinden was. Gelukkig kon ik in het water Linda ook een beetje in de gaten houden, aangezien wij de enigen waren zonder badmuts en bril (deze had ik wel, maar al snel verwijdert omdat ik toch liever zonder zwem en daarbij heb ik geen professionele uitstraling nodig om snel te gaan). Maar met onderweg zelfs zo af en toe wat mensen ingehaald te hebben en ook nog een verdwaalde man voorbij gezwommen te zijn, rende ik 18 minuutjes later de zee uit op naar mijn fiets. Even een slokje water, voetjes zandvrij en droog maken, sokjes aan, schoentjes aan en helm op (dit had ik zeg maar niet getraind..). Bij het fietsen waren er weinig anderen om me heen, dus moest ik zelf een tempo bepalen. Een enkeling die me inhaalde, hadden zeg maar niet echt een ideaal tempo voor mij… Op een gegeven moment zag ik twee fietsers in de verte die ik wel dacht in te halen. Dat lukte ook zeker, alleen bleek van dichtbij dat het twee oude vakantiegangers waren die een ommetje aan het maken waren… Vervolgens werd ik ingehaald door een team dat ik dacht ‘huh, hoe kan het dat ik voor ze fiets…?’. Maar het duurde dan ook niet lang, voordat ik me realiseerde dat er twee rondjes gefietst moest worden, en zij dus al met het tweede rondje bezig waren! Ik ging lekker op mijn eigen tempootje door en zo kon ik zo’n 55 minuten later mijn fiets weer stallen. Om geen tijd te verliezen ben ik maar met helm en al doorgelopen, wat zeker geen onverstandig idee was aangezien die beentjes er toch wat meer moeite mee kregen om me overeind te houden. Voor het verlaten van de fietsstalling toch maar even mijn helm teruggeworpen naar mijn fiets(toch wel fijn dat ik het me op dat moment nog bedacht…), immers minder gewicht en beter gestroomlijnd, om door te gaan voor de laatste 5 kilometer hardlopen. Ook hier kon ik weer aanmoediging ontvangen van het team van Turrialba, inclusief allemaal drankjes, sapjes, energies die al meerennend in je handen wordt gedrukt met ook nog een koude ijsspons die boven me uitgeknepen werd. Maar ook andere mensen langs de kant moedigen aan of bieden je energiezakjes aan. Zo mooi hoe iedereen elkaar zo aanmoedigt. Tijdens het hardlopen heb ik ook nog eventjes een van de mannen van het Turrialba team ingehaald (oke, oke, hij was geblesseerd en aan het wandelen… maar dat blijft tussen ons). Zo kwam ik uiteindelijk 1 uur en 53 minuten later over de finish met een heerlijke regenval als beloning in de hitte!
Na een beetje uitrusten, omkleden en spullen ophalen bij de fietsenstalling, zijn wij doorgereden naar Tamarindo om zo nog wat meer te kunnen zien van Guanacaste. In het hostel lekker gedoucht en een beetje gehangmat en voor de intellectuele uitdaging gegaan: schaken. Ook nog even met Linda een belletje naar David (onze ‘surfleraar’ uit Jacó die ons tevens op sleeptouw nam die week) gedaan, die afgelopen zondag vader geworden is. Later op de avond het dorp in gegaan op zoek naar een restaurantje, 100% Debbies keus! Na het eten tijd voor een strandwandeling en ijzersterke strandschelpverhalen met als moraal: beter alles of niets dan beter iets dan niets! Om bij te komen van de wandeling, hebben we maar van een opblaasbare kano een bankje gemaakt, waar na enige tijd een Amerikaanse zeiler bij kwam zitten. Zo leren we daar ook nog eens wat van. Na het gesprek bleek dan ook dat die kano waar wij een bankje van gemaakt hadden, zijn vervoersmiddel was naar zijn boot op het water.
Vervolgens is Guido nog het nachtleven in gedoken en was ik blij dat ik mijn bed in mocht duiken. Wat een heerlijkheid kan slapen zijn.

De volgende ochtend terug naar de triathlon, waar nu de rest van het team, en dus ook Pablo, hun meters zouden maken. Wij hadden nogal moeite met het identificeren van Pablo, ook als ze voorbij geweest waren. Wij waren in twijfel wie het was, aangezien het hele team hetzelfde pakje draagt en ze echt voorbij zoeven. Gelukkig kon de fotograaf van het team, waar we bij stonden, ons op afstand al waarschuwen als hij er aan kwam, zodat we onze yell konden inzetten… Na zijn binnenkomst hebben wij ons weer verplaatst naar Tamarindo om nog even een strandje mee te pakken voordat we aan de terugtocht zouden beginnen. Rond 14 uur stelden we de Tomtom in die als aankomsttijd 19.30 uur weergaf. Terwijl je voor de zelfde afstand in Nederland een aankomsttijd van 16.00 zou krijgen. Toch even anders de bergjes. Uiteindelijk met mist, regenval en files om 22 uur aangekomen in Guacimo om een korte nacht door te brengen.

Maandagochtend zaten we dan om 5 uur weer in de auto om hem in te leveren in San José. Na een schadecontrole, die we met een ‘perfect’ hebben doorstaan, op naar de bushaltes. Hier hebben we ons al over verwonderd, omdat er op de meest grote wegen zonder ook maar één huis of wandelpad in de buurt bushaltes staan. Hoe komen die mensen dan toch bij die bushaltes? We zijn er uit en zelf inmiddels ook geslaagd voor deze inburgeringtest. Het is een kwestie van ‘de weg oversteken’.
Om 9 uur zat ik dan weer in de bus naar Turrialba, waar ik al mijn natte kleren, die toch echt niet zo goed opdrogen als je ze in een zakje doet, heb gewassen.

Aangezien het toch enigszins ingewikkeld was om gedurende de triathlon zelf foto's te maken, heb ik op het moment nog niet zoveel visuele ondersteuning bij dit verhaal. Gelukkig hadden we Guido voor de actie foto's, dus deze zullen nog volgen!