Een nieuwe week, een nieuwe wedstrijd

Nu we toch zo lekker sportief bezig zijn, kan ik mijn naam ook nog wel even vestigen bij een hardloopwedstrijdje in Turrialba. Dus zo stond ik zaterdag om 14 uur weer aan de start van de volgende conditionele uitdaging: 8,6 kilometertjes!

Deze keer begon de werkweek op dinsdagochtend voor mij, althans dat was de bedoeling. Door flinke regenval in de ochtend kon ik na mijn ontbijtje mijn bed weer in voor wat extra uurtjes bijkomslaap. Aan het eind van de middag ben ik met mijn moeder en zus op familiebezoek geweest naar een van de zussen van mijn moeder in La Suiza. Maar zoals bekend, betekent dat, voordat je terecht komt bij de persoon waar je een bezoek aan zou gaan brengen, je daarvoor nog wel wat andere bezocht heb. Zo ook deze keer zijn we eerst ergens geweest waar mijn zus het een en ander moest regelen voor haar bruiloft die in december zal zijn. Vervolgens zaten we op de bank bij de ‘schoonouders’ van mijn zus. Uiteindelijk dan toch ook bij de zus van mijn moeder terecht gekomen, die ik al wat beter kan van eerdere bezoekjes in het huis van Oscar, aangezien zij de moeder is van Catalina. Na eerst een ontdekkingstocht door de tuin en de koffie met z’n allen een beetje gebabbeld. Rond een uur of zes vertrokken we weer en daar was dan dat moment, dat de eerste personen beginnen met een goede reis wensen, omdat de kans er in zit dat we elkaar niet meer zullen zien voor mijn vertrek. Want vandaag over precies 2 weken zal ik Nederland weer binnenrijden :-(. Natuurlijk vind ik het leuk om naar Nederland te gaan en iedereen weer te zien, maar aangezien dat betekent dat ik hier alles gedag moet zeggen, kijk ik er zeker niet naar uit.

Woensdag weer naar het stadion voor de atletieklessen met CAIPAD. Vandaag een kleine opkomst, maar dat biedt uitkomst om wat meer één op één met de studenten bezig te gaan. Zo vormden Mirthe en ik deze keer een estafette-team met een van studenten. Zo zijn we zelf ook weer lekker bezig!
Vervolgens zijn we achter de laptop gekropen met Luis, om op zoek te gaan naar materialen die nodig zijn voor de zwemlessen. Waar we bij hydrotherapie twee zakken vol met prachtige materialen hebben, hebben we bij de zwemlessen met CAIPAD helemaal niets, op de slurven en plankjes van het zwembad zelf na. Erg zonde, omdat je met iets meer materiaal zoveel meer kan met de studenten, wat nu zonder materialen gewoon niet kan! Helaas zullen wij hier geen gebruik meer van kunnen maken, maar gelukkig weet Luis er zelf wel raad mee dat deze materialen een goede functie zullen krijgen in de lessen.
In de middag hadden we dan, jawel het is zover, een afscheidsdate. Oftewel het afscheidstourné begint inmiddels gestaag op gang te komen, helaas. Maar daarnaast zullen er ook nog steeds mooie dingen ondernomen worden komende week, kwestie van combineren. Vandaag hadden we met onze Spaanse juf, die we zo’n anderhalve maand geleden voor het laatst gezien hebben, afgesproken om nog een drankje te doen. Dit werd opgevolgd door een bezoekje aan de kapper, altijd spannend om naar een ‘onbekende’ kapper te gaan, want dan is het maar de vraag hoe je de stoel verlaat. Dit leidde er dan ook toe dat er een heel stuk van mijn haar af is, maar niet zo zeer door onzorgvuldig werk van de kapper die ‘un poco’ niet begreep, maar met name achterstallig knipwerk, waardoor mijn dode puntjes niet echt puntjes meer waren…
Ook nog even met mijn moeder en zus meegegaan voor de ‘weekendboodschappen’, om het zo maar te noemen. Een groot verschil is dat hier niemand met een boodschappenlijstje loopt! Een hypothese zou kunnen zijn dat men alleen rijst en bonen nodig heeft en de opvulling van de twee karren voor de rest bestaat uit ‘extra-eigenlijk-niet-nodig’ boodschappen die ze toevallig tegenkwamen. Een tweede hypothese zou kunnen zijn dat dit de rede is voor de grote hoeveelheid aan ‘pulperia’s’, de kleine aanhuis-winkeltjes voor de kleine boodschap als je net dat ene niet in huis hebt waar je pas tijdens het koken achterkomt…

Donderdag hadden we dan onder andere een ‘reunion’, een vergadering met Pablo, over de afsluiting van het project. Het plan was een reisje met de kinderen van hydrotherapie, maar door de inmiddels al 4 week durende stakingen hebben we hier geen toestemming voor kunnen krijgen vanuit school, omdat eerst de lessen weer vervolgd moeten worden. Die stakingen gooien sowieso erg veel roet in het eten omtrent de projecten. Wij hebben allang geluk dat wij in Turrialba nog wel het een en ander aan werk hebben en niet met een vakantie opgescheept zitten. Maar dingen organiseren en plannen zit er niet in. Helemaal jammer vooral voor ons project in Grano de Oro, aangezien daar nu al 4 weken geen schoolleven te bekennen is en we alles net een beetje van de grond kregen toen de stakingen begonnen en we onze vorderingen dus niet door hebben kunnen zetten om het ‘goed’/afgerond achter te laten. Ik heb het idee dat het nu nog heel erg open staat, en hoop dan ook dat we volgende week nog een dagje terug kunnen, om alles op zijn plaats te laten vallen.
Op deze manier gaat ons hydrotherapie-reisje dus helaas ook niet door, wat een mooie afsluiter geweest was... We gaan in ieder geval volgende week woensdag op pad in San José,om nog meer materialen aan te schaffen voor de hydrotherapie. Verder een beetje besproken over de mogelijkheden omtrent onze projecten en stakingen en een lift aangeboden gekregen naar het vliegveld voor onze terugvlucht. Toch fijn, als je bedenkt dat je om 4 uur ‘s ochtends op het vliegveld moet zijn en iemand vrijwillig aanbiedt je rond 1 uur ‘s nachts op te halen! Leuke mensen die Costa Ricananen, daar zouden er wel meer van mogen zijn!
De rest van de middag, na een vergadering met Oscar gepland te hebben, het centrum door geslenterd voor wat afscheidscadeautjes.
Thuis aangekomen zat mijn vadertje te googlen voor mij, voor de bustijden naar Guacimo. Dit is namelijk geen kwestie van ov9292.nl die precies vertelt waar in het hele land de bus vertrekt met tijdsduur, overstaptijd, looproute tussen de bussen etc. Zaterdag zal ik namelijk naar Guacimo gaan, om zondagochtend vroeg met de familie van Linda en Guido naar San Carlos te gaan. Maar zaterdag is er nog een hardloopwedstrijd in Turrialba, omtrent een festivalweek hier, wat natuurlijk leuk zou zijn om nog even aan deel te nemen met de hele familie. Maar die begint om 15 uur en ik moet na de wedstrijd nog wel met de bus in Guacimo komen. Maar na samen nog even verder gezocht te hebben en belletjes gepleegd te hebben, een mooi roostertje voor mij kunnen maken, waarin een combinatie mogelijk is. Vervolgens de keuken in gedoken met mijn moeder voor een lesje arroz con leche maken, rijst met melk, een toetjes.

Vrijdag konden we dan weer naar CAIPAD om de lessen te vervolgen. Na de les met m’n zus mee naar de dierenwinkel om de nagels van een van de honden te laten knippen en een prikkie te laten zetten, waarna nog een cadaeutje gekocht te hebben voor een vijftienjarige verjaardag. Dat is de leeftijd dat hier flink uitgepakt wordt zoals MTV’s my supersweet sixteen.
Na de lunch met m’n moeder de inschrijfpakketten opgehaald voor de hardloopwedstrijd van zaterdag. Als we al die wedstrijdshirtjes en medailles maar weer mee terug krijgen in de koffer!

Zaterdagochtend rustig aan gedaan. Erg rustig aan, want mijn enige bezigheid is het verwisselen van mijn pyjama naar sportkleding geweest. Om 14 uur zaten we klaar voor de bus, maar nadat er na drie kwartier nog geen goede bus langs gereden was, toch maar de taxi gepakt naar de start van de hardloopwedstrijd. Hier kwam ik weer wat teamleden van de triathlon tegen die fanatiek vooraan bij de start stonden, terwijl ik met mijn zus ergens in het midden plaats nam en m’n vadertje en vriend van andere zus ergens achteraan. Na het eerste heuveltje ben ik mijn zus dan toch uit het oog verloren, bergetappes zijn niet echt mijn ding en vervolgens heb ik het eerste deel vooral moeten doen met inhalende mensen… Maar het blijft toch echt wel wat hebben om in de mooie natuur tussen de (getrainde) Costa Ricaantjes mee te huppelen bij dit soort wedstrijden! Ook dat ik steeds meer mensen ken in Turrialba en geregeld op de route mijn zwaaikunsten kan gebruiken naar wat leden van het triathlonteam, nichtje ‘van’, zwemleraar, wat andere mannetjes die geregeld in het zwembad hangen en af en toe een baantje trekken als ‘training etc.
Zo’n 44 minuutjes en 8,6km later mocht ik dan wederom een medaille om me laten hangen. Na mijn fruithapje opgehaald te hebben, werd ik per motor naar huis gebracht. De meeste spierpijn die ik morgen zal hebben komt van de verkrampte angsthouding op de motor en niet van het rennen. Maar zo kon ik wel even snel douchen voor vertrek naar Guacimo, waar ik morgen met de familie van Linda en Guido vanuit zal vertrekken naar San Carlos/Arenal. Zoals gepland had ik de bus van 17 uur naar Siquirres. Maar ik was Siquirres nog niet ingereden of ik kreeg een belletje. Er was een straat afgezet door de flinke regenval, waardoor de familie van Linda niet naar huis kon komen en dus ook niet morgen konden vertrekken: uitje werd geannuleerd. Eenmaal in Siquirres aangekomen nog net op tijd om een kaartje te kopen voor de laatste bus terug naar Turrialba. Zo kom ik tenminste ook nog eens van al dat muntgeld af. Al wachtend vond een man het nodig mij gezelschap te bieden door tegen me aan te praten, waar ik nou niet bepaald op zat te wachten. Enigszins opdringerig kon je hem wel noemen en hij bemoeide zich nog net niet met mijn telefoongesprek met Linda. Op de vraag of ik ook naar Turrialba ging en dat we dan wel samen zouden kunnen reizen, heb ik dan ook zeer vriendelijk afgeslagen door te doen alsof ik geen woord Spaans spreek. En aangezien hij niet verder kwam dan good morning, kwam ik er goed mee weg.

Aangezien ik er zondag niet zou zijn, waren er geen plannen gemaakt voor deze dag. Dus heb ik hier maar een echte pyjamadag van gemaakt. Aan het eind van de dag met mijn zus Maria-José een raft-uitje georganiseerd. Na wat gegoogled te hebben naar de beste mogelijkheden, zo’n vier aanbieders gebeld. Maar ook via de telefoon kwam de vraag of zij een local was en werden er gewoon doodleuk twee prijzen gehanteerd, wat inhield dat wij het dubbele mogen neerleggen(dan hebben we het over 40 dollar meer…) Maar uiteindelijk één van organisaties hanteerde wat lagere prijzen voor zowel locals als buitenlanders. Wij buitenlanders mogen alsnog 10 eurootjes meer neerleggen, maar die nemen we dan maar voor lief. (Eet ik wel extra veel fruitjes voor, die bij de prijs inbegrepen zit). Met het uitstapje voor volgend weekend geregeld, sluit ik deze week af, waarmee ik nu mijn laatste (les)week in zal gaan!

Mochten jullie vergeten zijn wat ik in de maand april allemaal gedaan heb en behoefte hebben aan een opfriscursus, dan is nu een samenvatting te lezen op http://isop.nl/index.php?hID=2&nID=214 waar de nieuwsbrief van april geplaatst is!

Tevens om een beeld te krijgen van de triathlon kan ik jullie verwijzen naar een filmpje van het team van Turrialba, waarin zelfs ik op de eerste 2 foto’s schitter met stickerplakles. Verder wat actiebeelden van de professionals… https://www.youtube.com/watch?v=p6XK91f_ziM