Cultuur snuiven: concert Calle 13 & een boel musea

De nieuwe werkweek is weer begonnen in het stadion. En na wat hardloopactiviteiten en krachtpats activiteiten waren we weer vrij, aangezien de Spaanse juf geen tijd meer heeft en de lessen dus niet meer vervolgd zullen worden. Perfect om even bij de komen van de fietstocht en ik heb de middag dan ook lekker rustig aan gedaan.

De eerste weken heb ik het met mijn familie over aardbevingen gehad, die hier erg veel voorkomen. Aangezien ik er nog nooit een gevoeld heb, is dit half jaar mijn kans op een aardbeving. Mijn ouders zijn er van op de hoogte dat ik dit enorm graag wil ervaren en vragen dan ook meerdere keren enthousiast (alsof het niet anders kan) of ik de aardbeving van gisteren, vannacht, vanochtend of vanmiddag gevoeld heb. Na mijn reis in Nicaragua waren ze er van overtuigd dat ik er een gevoeld had, maar die was dus ook langs me heen gegaan. Zo ook deze ochtend. Niet eerst goede morgen, maar direct: heb je de aardbeving gevoeld!? En nee hoor, weer gemist, terwijl de rest van de familie van voor naar achter en van links naar rechts geslingerd werden, lag ik heerlijk te slapen zonder iets te merken… kans gemist!
Dus maar door naar het zwembad, waar we de gehele dag vertoeft hebben. Eerst ’s ochtends met CAIPAD en in de middag met CEET. Na de lessen ook zelf nog de tijd om een stuk of 30 baantjes te trekken, wat een hele uitdaging was met de moeie beentjes van zondag. Maar tweemaal gezwommen te hebben, 750meter en 850meter leek me een mooie training, tot ik in gesprek kwam met iemand die ook aan het trainen was en het over getallen in de 2000 had…
Helaas zagen de fietsen na het schoonmaken er in het donker een stuk schoner uit dan de dag er na in het licht, wat inhield dat daar nog een lapje overheen gehaald moest worden voor ik ze terug bracht naar Oscar.

Wat is het toch geweldig dat in dit land veel last-minute kan. Waar je in Nederland je agenda voor de komende weken, zo niet jaren, al vol hebt staan en zeker geen tijd hebt voor spontane uitstapjes, bestaat mijn agenda hier eigenlijk vooral uit spontane uitstapjes. Zo kwam ik woensdag uit stage (atletiek in het stadion) en kreeg mijn moeder een telefoontje van mijn zus. Het is deze avond Art-night, wat betekent dat alle musea ‘s avonds gratis open zijn. Gratis? Daar houden wij Nederlanders wel van! Zo zat ik even later in de bus op weg naar San José. Na eerst concerttickets voor Calle 13 voor zaterdag gekocht te hebben, door naar het eerste museum, Museo Nacional. Deze avond zijn er verschillende routes uitgestippeld, die je met busje (ook gratis) kan volgen. Vervolgens door naar museum Jade en een museum met een tentoonstelling van dingen die de afgelopen 10 jaar gemaakt zijn. De avond afgesloten met een klein museumpje, wat ik net voor vertrek met de laatste bus nog mee kon pakken, terug naar Turrialba. Helaas is dit alleen een collectivo, wat wil zegen dat die bij iedere halt stopt…

Dus na een korte nacht weer vroeg in het zwembad met de kinderen. Heerlijk, beetje kletsen, spelen en ook nog werken! Tussendoor ook nog even mijn eigen baantjes getrokken. Daar bleef het voor vandaag niet bij, want Pablo ging na de les ook nog even hardlopen. Dus dan doen we uiteraard ook mee. Dit was zeg maar wel even een soort van dat je kan zeggen een professionele training, ten opzichte van hoe ik me aan het voorbereiden ben, haha. Maar ik hoef dan ook maar de helft van wat hij met zijn groep gaat doen.


Vrijdag was een organisatiedagje: dat als je dan terug kijkt op de dag, je eigenlijk kan constateren dat je niets gedaan hebt. En dat terwijl ik toch vrij druk ben geweest met vervoermogelijkheden zoeken, slaapmogelijkheden en hoe je je moet inschrijven voor een triathlon. Daarnaast geregeld hoe, wie, wat waar met mijn zus omtrent het concertbezoek van morgen en alvast een busticket gekocht.

Zo zat ik zaterdag ochtend vroeg in de bus op weg naar San José, na me officieel ingeschreven te hebben voor de triathlon, met mijn vader die daar moest werken. Voor mij stonden er leukere dingen op de planning! Na aankomst naar mijn zus haar appartementje gelopen, waarna we na wat parkjes San José in zijn gegaan. Hier worden workshops aangeboden en andere activiteiten georganiseerd. Zoals yoga, dans, hoelahoepelen, freerunnen, skateborden, tafels met spellen, stelten lopen, muziek maken etc.
Na rond gewandeld en hier en daar geparticipeerd te hebben, hebben we gemeet met Linda en Guido die ook mee zullen gaan naar het concert. Na de lunch, bereidt door mijn neef, op naar het concert. Met een georganiseerd busje kwamen we zo na een uur aan op een terrein waar we eerst gefouilleerd werden. Zelfs de sigaretten van Guido mochten niet mee. En zo ontstond er een uitdaging: smokkelen. Maar echt een uitdaging was het niet, want zelfs ik kwam zonder ook maar enige inspanning met 5 sigaretten in mijn portemonnee er doorheen. Als uitbouw voor de volgende keer misschien maar een uitdagendere smokkelwaar…
Het leek meer op een festivalletje dan een concert en met 4 voorprogramma bands hadden we een mooie invulling van vier tot half elf. Geweldig om dit zo mee te kunnen maken met een geweldige sfeer, helaas konden we niet alle teksten mee brabbelen zoals alle andere! In de bus terug kreeg ik de vraag wat ik wilde doen, waar mijn antwoord dacht ik slapen op was. Maar op de een of andere manier stond ik zo’n 10 minuten later in een bar/discotheek. Ik zal ‘dormir’(=slapen) en ‘bailar’(=dansen) wel door elkaar gehaald hebben… Dit zal wel niet in het trainingschema van een triathlon-atleet voorkomen.

De volgende dag dus tijd voor een straftraininkje en ben ik met mijn zus wederom berg op naar Santa Rosa wezen hardlopen en weer terug. Anderhalf minuutje langzamer dan de vorige keer, maar wel veel minder moe! Ook Odilie kwam nog even op bezoek met de twee jongste, Darlyn en Darcy, dus zo ben ik de zondag wel weer doorgekomen!