Etappe 1, voorbereiding: voltooid!

Het moment dat je je niet meer vergist in het wc-papier in de prullenbak naast de wc te stoppen in plaats van door te spoelen… Het moment dat je iedereen die je tegen komt een kus geeft als begroeting… Het moment dat het leven hier voor iedereen om 6 uur ‘s ochtends begint normaal wordt… Het moment dat je over een stuk waar je de eerste dag 5 minuten over liep, nu 15 minuten over loopt… Het moment dat je zelf ook rustig 30 minuutjes te laat komt bij een voetbal wedstrijd… Het moment dat je de hele dag van je apropo bent als je geen rijst bij je ontbijt, middag- en avondeten krijgt… Het moment dat je spaghetti voorgeschoteld krijgt en niet wetend wat het is je aan je moeder vraagt wat voor gerecht het is… En dat terwijl je er slechts 2 weken woont.
Nu nog het moment dat je onder de koude douche stapt alsof die lekker warm is..!

De nieuwe week begon weer met Spaanse les, gevolgd door met zijn allen een drankje in het centrum te doen. Thuis weer een heerlijke maaltijd gegeten, waarna we ’s middags vrij waren en ik samen met Mirthe wat ideeën en plannen hebben gemaakt omtrent onze stage en de daarbij behorende opdrachten. Je zou bijna vergeten dat we daarvoor hier waren.
Aangezien haar familie beschikt over wifi, behoorde het terug kijken van de aflevering ‘Wie is de Mol?’ ook als agendapunt van ons overleg. En waar een uitzending in Nederland slechts 55 minuten duurt, heb ik er extra lang van mogen genieten door alle ‘bufferingen’ om de video te laden en had ik er toch dik 2 uur plezier van.

Dinsdag begon mijn dag uiteraard ook met school en dit is ook de Calo-lesdag voor mijn klasgenootjes, waarvan een enkeling het toch erg zwaar heeft met mijn niet-aanwezigheid (hiervoor verwijs ik u graag door naar de door een persoon gemaakte foto’s, die ik zonder toestemming op deze reisblog geplaatst heb).

De dag erna werden we tijdens de Spaanse les opgeroepen. Net zoals in films dat je in de klas zit en de directeur door de schoolboxen je op het matje roept. Nu werd onze juf gebeld dat wij na de les naar de school moesten komen om eens even te babbelen over het project en hoe daar invulling aan te geven. Aangezien Grano de Oro toch wel beetje afgelegen ligt en een heel ander dorp is dan waar we nu wonen en of het wel zo leuk is om daar voor langere tijd vast te blijven wonen.
Dus kregen we verschillende opties om het wat afwisselender te maken, waarbij we nu 2 weken in Grano de Oro zitten gevold door 2 weken Turrialba waar we op CAIPADT gaan werken, een dagopvang voor gehandicapte volwassenen om daar gymlessen aan te bieden en daarnaast gaan we hydrotherapie geven.
’s Avonds hadden we weer een vergadering omtrent normen van het ministerie van onderwijs waar we de dag erna met iemand anders nog weer op door gingen. Machtig interessant uiteraard!

Woensdag begon de dag dus weer met een lesje Spaans en in de avond hebben we het over de ‘compromisos en normas’ van ons als team, ISOP en het land gehad. Onder andere dus weer de regeltjes die je ‘toch wel weet’. Maar herhaling is de basis van het leren! En zo gaat dat ook met mijn eerste wasjes hier die ik inmiddels gedraaid heb. En daarmee bedoel ik ook echt dat ik hem gedraaid heb en niet de wasmachine, zoals die dat in Nederland doet. Nee… dat doen we gewoon handmatig! :-)

De volgende dag uiteraard weer gestart met les Spaans, waarna in de middag in een restaurantje gezeten met wifi om eens even te skypen met het thuisfront en school. Daarna ben ik met mijn zus, moeder, vader en honden anderhalf uur aan de wandel/hardlopen gegaan. Dat wordt hier echt ongelofelijk veel gedaan. Net zoals wij veel vergaderen over de projecten en alles wat er bij komt kijken en dus ook deze avond weer lekker gingen babbelen. Al ging bij iedereen de helft (en een beetje meer) langs ons heen, aangezien de vermoeidheid toch wel een beetje intreedt.
’s Nachts heb ik ook nog mogen genieten van 1001 Dalmatiërs taferelen, en daarmee bedoel ik de scène dat alle honden in het dorpje met elkaar al blaffend communiceren. En dat terwijl Turrialba over gemiddeld 2 honden per huishouden beschikt, de straathonden nog niet meegerekend… Buenas noches, zeg maar.

Vrijdag was alweer het laatste lesje Spaans van onze voorbereidingsweken met als inhoud: het kleien van een sneeuwpop, ezeltje prik en om het mee af te sluiten een fruit en ijssalade maken. Ondanks dat er uiteraard alleen maar hard gestudeerd werd, was er voor een lolletje, onbedoeld of niet, uiteraard ruimte. Mits we niet druk in gesprek zijn en doodleuk, niet oplettend het huis voorbij lopen waar we les hebben, terwijl we zelfs de huishoudster en kind nog begroeten…:
“Klinkt als..” bij ieder woord waarbij we de betekenis moesten raden
“Hoe schrijf je ‘mae’?” “emme, a, e” wat vervolgens ook zo opgeschreven wordt als ‘emmeae’, net als “Hoe schrijf je Nariz?” “Naris con zette”
“Wat is billen in het Spaans?” --> “oooh, die is wel handig om op te schrijven”
Alles in de les is “facilisimo”
Bij het met je lichaam uitbeelden van letters om het werkwoord duidelijk te maken “Neee, dit was een P met een haakje!” (g)
De eerste reactie als je vervoegingen van de onregelmatige werkwoorden goed gegaan zijn “Ooooh, dit is makkelijk!” direct gevolgd door een tweede reactie “Wat betekent het?”
“Mirthe zit overal op”
Het lezen van ‘el poete’(Lees: el pooweetè) letterlijk zoals het er staat, waardoor het woord een hele andere betekenis krijgt
Bij het uit de tas halen van een grote afbeelding van een ezel “Un Elefant!”
“Quinze minutos” (het liefst al om 7.00)
En dat we het woord ‘dilatar’ (=ontsluiting) gebruiken met het idee dat het ‘uitzetten van de tv’ betekent.

Tsjaa… had je bij moeten zijn! Met dank aan onder andere Guido, Mirthe, Linda en juf Jenny.

’s Middags een extra ingelaste activiteit. Speciaal voor deze speciale 14 februari dag gingen we nog even op dubbel date om de leraar bewegingsonderwijs in Grano de Oro te ontmoeten samen met de begeleider van hier, om even met z’n viertjes in gesprek te gaan voor ons vertrek. Want dat is morgen alweer!
Ook de muggen hebben hun liefde (die nooit geheim is geweest) voor mij geuit. Gelukkig kan ik tot erg ver in het Spaans tellen, aangezien ik nog wel eens de vraag krijg hoeveel bulten ik inmiddels al heb…

Zaterdag ochtend hadden we in plaats van Spaanse les een uitnodiging van de juf ontvangen om op haar bruiloft te komen die dag. Uiteraard zijn wij hier met zijn vieren heen gegaan, in het kerkje in het dorp. Hier had ik bij het maken van mijn paklijst in Nederland geen rekening mee gehouden, maar tussen de sportbroekjes en shirtjes hebben we gelukkig nog was gewone kleding om niet geheel underdressed aan te komen, maar samen staan we sterk met ons spijkerbroekje en shirtje.
Eenmaal aangekomen in de kerk was het continu stiekem spieken wat de anderen deden, juf zag het toch niet aangezien die vooraan zat! En anders werd het wel door een oplettende Costa Ricaan, die zag dat wij wat moeite hadden met de rituelen van zo’n trouwerij, voor gezegd wat we behoorde te doen.
Na in de middag eerst nog even gebabyknuffelt te hebben met het 5 maanden oude zusje van Linda, wat geloof ik ook weer mijn nichtje is, zijn we naar een restaurant gegaan, even chillings!

Morgen zullen wij dus naar Grano de Oro gebracht worden, waar ik over een stukje minder faciliteiten zal beschikken dan ik nu doe. Een volgend verhaal zal dan ook wel even op zich laten wachten. Maar dan wel inclusief wat foto’s van mijn dorp en schooltje! Ook hier zal ik bij een familie gaan wonen, weer lekker integreren dus :-)