"Que linda, bonita, preciosa”

Deze keer een verhaaltje geplaatst volgens de tico-tiempo regels: te laat. Aangezien mijn streven toch zeker 1 per week is, burger ik hier al lekker in...

De titel heb ik te danken aan een van mijn leerlingen, die dit zo’n beetje minimaal iedere 2 minuten herhaalt… zie daar maar eens een goed gesprek mee te beginnen! Wat je ook niet moet doen op zo’n school is het water afsluiten. Wat als gevolg heeft dat alle leerlingen minimaal iedere 2 minuten “no hay agua” komt vertellen… Zo zit je in ieder geval niet verlegen om gesprekstof.

De eerste werkdag na het weekend en daarmee de eerste les, begon weer met 15 minuten rondjes lopen. Maar ook dit verveelt zeker niet. Vooral niet als je net in het gedeelte komt dat je in de zon loopt en je een leerling, ieder rondje opnieuw, ‘Yo’(=ik), hoort roepen bij het zien van zijn eigen schaduw…
Tip: vraag niet aan deze leerling waar ‘Yo’ is, op het moment dat je het zonnige gebiedje weer uit loopt!

Verder de lessen gevuld met spieroefeningen en mikspelletjes. Onze pauze werd bruut verstoord door een hard geluid, wat het ‘evacuatie-geluid’ is. Zo zijn we ook weer getuige van een evacuatie oefening, inclusief gewonde! Staan we veilig buiten met alle studenten, vraagt de gymmeester om mee te komen om ook nog even het leven van een student te redden door deze met brancard naar buiten te dragen. Dus met gevaar voor eigen leven het schoolgebouw weer in gegaan en de leerling op de brancard gelegd. Wat een heldin! Ik ben helemaal klaar voor het eggie. Laat die aardbevingen maar komen.

Aangezien dingen ‘regelen’ en ‘iets voor elkaar krijgen’, hier gewoon iets langer duurt dan in ons georganiseerde landje, hadden we voor de middag nog geen invulling. Dus het streven hiervoor wordt de week na Grano de Oro, dat we ook de middagen opgevuld hebben van de maandag en woensdag.

De Spaanse les wordt vaak gecombineerd met culturele les, zo ook vandaag. De juf had haar mamma meegenomen om ons te leren hoe we arroz con leche moeten maken. Waarbij alles dus uitgelegd en gevraagd wordt in het Spaans. Met het resultaat heb ik mijn vader ook weer heel erg blij kunnen maken: zijn lievelings kost!

In de ochtend op dinsdag begonnen we in het stadion met atletiekactiviteiten voor de leerlingen van CAIPAD en hebben we ook nog een leerling begeleidt bij powerlifting. Ook ik heb een poging gewaagd met zo’n 10% van zijn maximale gewicht en daar houd ik het maar bij.

’s Middags na de lunch door naar het zwembad voor zwemlessen en hydrotherapie, waar ik persoonlijk altijd uitkijk naar de waterspelletjes… dan is het ‘zoek de verschillen tussen leerling en leraar’ en ben ik dus op mijn functioneelst.

De woensdag weer lekker begonnen met een wandelingetje. Wat voor ons ook gezien kan worden als 15 minuten Spaanse conversatie oefenen. En met al dat gerek en gestrek iedere dag, zal het zo maar eens kunnen zijn dat ik aan het eind van mijn stage ook met gestrekte benen de grond kan raken. Of de punt van mijn voet. Na de lessen nog even gesproken over de mogelijke plannen voor in de middag, en het lijkt er op dat we in ieder geval al een groep hebben, waar we wat mee mogen doen!
Na mijn eerste Costa Ricaanse middagdutje (waar de Spanjaarden toch beter in zijn dan de Costa Ricanen), helemaal fit voor de Spaanse les.

Voor mij is donderdag toch altijd wel een topdagje dat voorbij vliegt. Geweldig om met de kinderen in het zwembad bezig te zijn, waar vooral het contact met de leerlingen erg leuk is. Al begrijp ik de een wat beter dan de ander. Ook vandaag werd ik weer beloond door mijn stagecoach met een ‘speelkwartier’ in het kleine zwembad, waar ik dan ook de hele dag naar uitgekeken heb!
Ook mijn broer is vandaag thuisgekomen. Die kende ik tot nu toe alleen nog maar van de foto’s en verhalen, aangezien hij in Spanje werkt.

Ook de laatste werkdag zit er weer op. Waarbij ik dit keer toch wel klappertandend in het zwembad heb gestaan, nu het zonnetje in de ochtend er niet door wilde komen. Net nu mijn huid aan de zon gewend begint te raken en niet direct na 5 minuten al verbrandt. Er zijn zelfs mensen die uit zichzelf mij er op attenderen dat ik toch zeker wel ‘gebronsd’ ben. Aangezien dit een leerdoel is voor mijn eindstage, ben ik zeker goed op weg. ’s Middags nog even ge-afstudeerproject met Mirthe en daarmee is de werkweek weer voorbij gevlogen. Dat betekent dus tijd voor het weekend! Hier heb ik toch zeker wel naar uitgekeken, omdat mijn familie plannen heeft om met mij wat te ondernemen.

Zo zat ik zaterdag om 9 uur weer in de bus op weg naar San José met Raquel (mijn zusje). In San José aangekomen kwam ook mijn zus Maria-José even hardlopend langs met mijn neef. Hebben we die ook weer leren kennen! Daarna door naar het appartement van de vriend van mijn zus om onze spullen te stallen en de bus te pakken naar het centrum voor eerst een goede lunch bij de Argentijnse vork, al uitkijkend op teatro Nacional dat we daarna bezocht hebben. Bij aankomst, nadat ik het dubbele heb mogen neerleggen omdat ik niet beschik over een Costa Ricaans paspoort, begon de Engelse tour door het theater, die ik als volwaardig toerist dus gevolgd heb.

Nu we toch cultureel bezig waren zijn we ook nog door gegaan naar het Oro museum, of de historie van goud en geld in Costa Rica. En nu we het toch over geld hebben, hier heb ik het driedubbele neer mogen leggen als buitenlander…

Het plan was om ook nog naar het stadion te gaan, maar deze zaterdag is de WK UEFA <17 voor vrouwen begonnen. Al kreeg ik meer het idee dat het WK ’14 in Brazilië van start was gegaan. Wat pakken ze hier uit zeg! Man of vrouw, jong of oud loopt in een Costa Ricaans shirtje en in het centrale park in San José is een groot feest met voetbalactiviteiten (en thuis nog de opening op tv gezien, wauw!). Maar dit betekende dus ook een hele lange rij voor de bus richting stadion. Dus dat hebben we maar even overgeslagen.

Aangezien ik toch twee ‘gidsen’ bij de hand heb, hebben ze me een tour door de stad gegeven met tekst en uitleg, waarna we naar huis zijn gegaan om even een uurtje te rusten en wat warmers aan te doen. Want hier koelt het ’s avonds ook aardig af. Kon ik vast oefenen voor Grano waar ik maandag weer heen ga.

’s Avonds naar de bios, waar ook mijn andere zus zich weer bij ons voegde. Dit was alleen al leuk omdat ik hier gewoon het bedrag moest betalen wat mijn mede landgenoten hier betalen.

Volgende dag vroeg op, om de bus vanuit het centrum om 8.00 te pakken, waar bij aankomst om 7.30 al een hele rijd stond. Maar gelukkig hadden wij nog net een zitplek. Wat van de 20 mensen achter ons niet gezegd kon worden. Bijna aangekomen was het wel weer duidelijk dat er ook Nederlanders in de bus zaten. En dan niet alleen omdat ze Nederlands praten, maar ook om wat ze zeggen: “We hadden er nu al moeten zijn, als de bus niet te laat was”… Ik zou zeggen: bienvenido en Costa Rica!

Ik ben hier dan ook zeker welkom, aangezien ik hier het vijfvoudige mocht betalen, en dat terwijl ik al aardig een Tica begin te worden. Maar dit mocht de pret niet drukken, en na het gedag zeggen van Maria-José die toevallig deze dag hardlooptraining had om de vulkaan, op naar de eerste krater. Echt prachtig om te zien. Bij aankomst was er dan ook nog strakblauwe lucht en naarmate we dichter bij de krater stonden zagen we het wolkendek er in zakken tot er niets meer te zien was. Op naar de volgende. Wat voor deze betekende dat het zicht hier helaas wat minder geworden was door die wolken. Inmiddels waren mijn ouders en een goede vriendin van hen ook aangekomen en hebben we daar met zijn allen geluncht en de bus terug genomen.

Thuis nog een vrouwen-onder-onsje met koffie en koekjes in de keuken. Uiteindelijk de dag gezellig afgesloten met mijn ouders, Raquel en de inmiddels aangekomen andere zus Sionnie en haar vriend, in een ChineesCostaRicaans restaurantje (de rijst hebben ze al gemeen).

Tijd om de tas te pakken voor een weekje Grano de Oro!!