Semana Santa: Surfen in Jacó

Laatste keer dat ik jullie lastig val met een blog over vakantiebelevingen. Waar we vorige week nog ‘verplicht’ het land uit moesten, hebben we nu echt een week vakantie: Semana Santa. Om meer van Costa Rica te zien, ben ik op dinsdag afgereisd naar de Pacifische kust, Jacó.

De invulling van de zaterdagmiddag was al voor mij bekend: bakken van een taart. Mijn ‘moeder’ vindt het erg leuk om taarten te bakken, waardoor ze ook altijd voor iedereen voor de verjaardagen en andere feesten taarten bakt. Nu vind ik het ook altijd erg leuk om taarten te bakken, waardoor ik thuis altijd taarten bak ook als er geen mensen jarig zijn…
Zondag zouden we een ‘Te’ hebben. Dat is een Baby Shower, waar uiteraard ook een taart bij aanwezig moet zijn. Dus voor mijn vertrek naar Nicaragua, had ik mezelf al als vrijwilliger aangeboden om deze keer te helpen. En nee, we hebben het hier niet over een Albert Heijn cakemix waar nog twee eieren aan toegevoegd moeten worden! Dus zo heb ik de hele middag gemixt, geroerd, marshmallows laten smelten, gekneed, gekleurd en versierd. Zie het resultaat bij de foto’s!

De dag erna was het dan zover: mijn eerste Te. Vergelijkbaar met kraamvisite, maar dan is de baby nog niet geboren en komen alle mensen tegelijk… Iedereen heeft cadeautjes mee en de middag wordt opgevuld met eten en spelletjes en uiteindelijk afgesloten met dat de aanstaande moeder alle cadeautjes uitpakt. Eigenlijk vergelijkbaar met kraamvisite, alleen is de baby nog niet geboren… Mijn voorkeur gaat dan toch wel uit met baby, maar gelukkig was Susan er ook, die ik maar als plaatsvervangende baby gebruikt heb voor het babyknuffelen. Ze zijn wel ergens in mei geloof ik uitgerekend, dus misschien maak ik ook nog mijn eerste Costa Ricaanse kraamvisite mee, inclusief baby Ethan.

Maandag begon erg vroeg voor mij en dat terwijl ik vrij ben! Vanaf een uur of 4.30 begonnen mijn wandelingen naar de wc, aangezien ik continu braakneigingen had. Het kwam echt vanuit mijn tenen, maar geen rijstkorreltje wat er uit kwam.
Later in de ochtend begon het al wat beter te worden met de theetjes, kruiden, blaadjes en al het andere spul wat die Costa Ricanen dan opeens tevoorschijn weten te toveren van natuurlijke producten die je beter kunnen maken.
Met wat soepjes en in de middag nog een uurtje geslapen te hebben kwamen we de dag wel door! Tijd om de tas in te pakken voor onze volgende trip: Jacó!

Om 8 uur hadden Mirthe en ik de bus naar San José, waarvandaan we samen met Linda de bus pakten naar Jacó. Eenmaal aangekomen in Jacó, had de tas van Mirthe besloten een paar haltes eerder uit te stappen met een nieuw baasje… Gelukkig geen paspoort en pasjes in de tas, maar een strandvakantie zonder bikini is toch vrij lastig, dus heeft ze besloten met de eerst mogelijke bus terug te keren richting Turrialba. Na haar uitgezwaaid te hebben zijn Linda en ik op zoek gegaan naar ons hostel (lees: studentenhuis) wat we snel gevonden hadden, al zijn we nog steeds op zoek naar een receptie. Dit is wel even wat anders dan de hostels die we tot nu toe gehad hebben, gewoon een huis waar veel mensen in slapen is denk ik de beste samenvatting. Maar na een Pacifische Oceaan wandeling had dit studentenhuisje toch ook wel weer wat!

De volgende dag stond er een stranddag op de planning, na eerst een bezoekje aan onze surfleraar, David. Hij is een vriend van Pablo, waar ik mee werk in Turrialba, dus zo zijn we aan zijn nummer gekomen. Voor vandaag had hij nog een surftour op de planning staan, maar voor morgen had hij zeker tijd en zou hij ons op komen halen.
Dus wij op naar het strand, en zoals al enige jaren gaande, is de relatie tussen mij en de zon niet ideaal, of de zon speelt gewoon erg graag verstoppertje met mij... Wil ik deze zomer ook eens een zonnetje op mijn vrije dag, zal er toch wel enige relatietherapie moeten volgen tussen ons. Maar ook zonder zon kan je hier lekker aan het strand liggen.
Donderdag heb ik eindelijk een potje verstoppertje gewonnen van de zon. En maar goed dat we op tijd naar huis moesten, want mijn factortje 50 begon moeite te krijgen met mij te beschermen.
Ook zijn we nog verhuisd naar een andere locatie van het hostel, omdat ze voor deze dagen geen plaats hadden in de slaapkamer waar we de eerste twee nachten sliepen. Dit is aan de overkant van de straat en lijkt meer op een vakantiehuis, wat je deelt met anderen.
Rond half vier werden we opgehaald voor de surfles. Voor we te water gingen kregen we de vraag of we goede zwemmers zijn. Nadat Linda hem gerustgesteld had dat ze zelfs een reddingszwemdiploma in haar bezit heeft om hem te kunnen redden als het nodig is, konden we de zee in. Precies op het moment dat er een serie golven aankwamen, waar hij zelf waarschijnlijk al zo’n 6 jaar op zit te wachten. Dit zorgde bij hem toch ook wel voor enige paniek omdat wij ons bord aan de kant moesten gooien en in de beschermhouding moesten gaan liggen om die golven over ons heen te laten komen. Hier hoef je trouwens niet goed voor te kunnen zwemmen. Vooral lang je adem in kunnen houden is van belang. Deze golven bestempelde hij dan ook wel als erg groot.
Wij mochten de les dicht bij de kust op het schuim overslaan en daar ben ik blij om ook, zodat we direct de zee in gingen om golven te pakken. Met zijn manuele en verbale leerhulp (vaktermpjes van de Calo) lukte het me dan ook om de ene golf na de andere te pakken, waardoor het zelfs leek dat ik kon surfen! Na nog vanuit de zee op ons plankje naar een romantische zonsondergang gekeken te hebben, begon het snel donker te worden en hebben we een golf naar de kust gepakt, waar Linda al zat te wachten. Die, ondanks de eigen ontwikkelde methodiek en didactiek over wat te doen met je surf board als er een flinke golf aan komt, er op een gegeven moment wel even klaar mee was om steeds terug te moeten en verdronken te worden door de golven die je onderweg tegen komt. Want zo af en toe hoorde we ook nog een “ai, ai, ai”, wat ook betekent, gooi je bord aan de kant en ga in de beschermhouding liggen.
Deze middag in het water zorgde er wel voor dat de wond op mijn knie geheel weg is, zo slaan we de ‘pulk-fase’ ook weer over, al gaan we wel direct door naar de ‘litteken-fase’.

Wat zo mooi is aan dit land, is dat, omdat wij vrienden zijn van Pablo, we dit ook direct zijn van David!
Ook al kenden we hem maar een middagje, we kregen wel een uitnodiging voor vrijdag om met hem mee te gaan naar playa Hermosa, waar hij ’s ochtends moest werken.
Dus zo werden we weer hoogstpersoonlijk rond 10 uur bij ons hostel opgehaald om met het toekomstige gezinnetje naar het strand te gaan. Om nog terug te komen op het thema cliché-verhalen van slechte films: zijn vrouw is hier drie jaar geleden met vrienden op een tweeweekse surfvakantie geweest, liefde op het eerste surflerarengezicht en drie maanden later besloot ze om voorgoed hier met hem te komen wonen en zo verwachten zij over 30 daagjes voor het eerste pappa en mamma te worden.
Terwijl hij hard aan het werk moest om de vakantiegangers van massages te voorzien, konden wij met zijn vrouw en hondjes lekker relaxen op het strand en in de zee. Eenmaal uitgewerkt, reden we terug naar Jacó voor een vervolglesje surfen. En ik geloof dat ik inmiddels toch wel mag zeggen dat ik kan surfen!

Met de tip van David om op tijd een kaartje te kopen, aangezien iedereen in het weekend na Semana Santa weer naar huis gaat, stonden we om half 8 in de rij, een flinke rij! Een plan B was er ook al, want als er geen bus meer zou zijn, mochten we het weekend bij hen blijven slapen en nog meer surflesjes volgen. Zo makkelijk gaat dat hier allemaal. Maar met een extra bus die ingezet was, werd het extra surfen mij ontnomen en konden we om 11.45 uur naar San José. Met ook nog een perfecte aansluiting met de bus naar Turrialba, was ik rond vier uur weer lekker thuis. ’s Avonds voelde het voor mij ook wel echt als het na een vakantie in je ‘eigen’ bedje slapen.

Zeker weer een mooie week gehad en meer van Costa Rica mogen zien. Tevens contacten gelegd met drie jongeren uit Turrialba, die toevallig ook in dit hostel sliepen. Wie weet kunnen we daar nog wat leuks mee ondernemen.

Ik ga nu wederom mijn tas weer inpakken, nu niet voor een vakantie maar voor een werkweek in Grano de Oro!