Met de familie aan de oranje hutspot op Koningsdag

Na zondag een bijkomdag gehad te hebben, want ja, twee weken vakantie is niet niks, maandag weer aan het werk. Bij het wakker worden kletterde de regen al op het dak, wat niet veel goeds voor de les kan betekenen. Voor de les moest er ook zelf nog even wat rondjes gerend worden, dus wat eerder naar het stadion gegaan, voor mijn eigen work-out.
De rest van de dag heeft het niet opgehouden met regenen. Maar gelukkig geven we ook een deel binnen ‘les’, zodat we er droogjes bij zaten.
Op de planning stond om 14 uur de bus naar Grano te pakken, maar we hadden net te horen gekregen dat de lessen op CAIPAD volgende week niet doorgaan. Dus besloten we om de week om te ruilen en volgende week naar Grano te gaan. Zo had ik dus opeens een hele middag vrij, aangezien de Spaanse juf helaas geen tijd had om deze week Spaanse lessen te geven. Dus de middag maar opgevuld met Skype-sessies en uiteindelijk nog een tocht met de fiets door het berglandschap.

De zwembadlessen zijn nog een groter probleem met dit weer. Dat is toch wel even anders dan wanneer het zonnetje schijnt. Dus erg veel afmeldingen, ook omdat veel leerlingen natuurlijk kwetsbaar zijn en het niet verstandig is om in een koud zwembad te liggen. Gelukkig kwamen er nog wel een paar bikkels op dagen, waarbij ik zelf toch na 10 minuutjes stond te bibberen in het water.
In de middag kreeg ik nog een lesje vlekken uit je kleding verwijderen (nee vaders, niet een lauwwarm sopje en deppen). Zo stond ik mijn kleertjes flink te schrobben met speciale zeep en in een speciale bak. Met als resultaat dat alle kleding die inmiddels stof- en asvlekken van vulkanen opgelopen hebben die er niet met de wasmachines van hier uitgaan, nu weer schoontjes in mijn kast liggen

De man van mijn zus, die hier dus bijna dagelijks over de vloer komt, ligt in het ziekenhuis. Gelukkig allemaal niet zo heel ernstig, iets met een infectie aan de longen. Maar zo stond er wel een bezoekje aan het ziekenhuis voor mij op de planning. Laten we maar zeggen dat ik dat op deze manier ook kan afstrepen…
Dat gaat hier toch wel even anders dan bij ons in Nederland. Iedere patiënt heeft één kaart, waarmee één persoon hem/haar bezoeken kan. Oftewel alle families staan met zijn allen tussen 16.00-17.00 voor de poort te wachten en geven om de beurt de kaart door, zodat iedereen even de patiënt kan bezoeken(geweldig stimulerend voor familieruzies uiteraard). Zo’n situatie vraagt om een beetje creativiteit en zo stonden wij uiteindelijk met zijn vijven aan het bed, wat het personeel natuurlijk niet opviel. Zo ben ik binnengekomen doordat de kaart doorgegeven werd via een andere ingang van de eerste hulp die mijn zus van binnenuit wist te bereiken, zodat ik met de kaart via de poort naar binnen kon. Daar ging ik dan met de termen: ‘rechts aanhouden’. Alsof ik een ziekenhuis van vijftig jaar geleden binnenstapte (dat heb ik nooit gedaan, dus dat kan ik niet weten, maar ik denk dat het er toen zo uit zag). Zo kwam ik uiteindelijk in de kamer terecht waar hij lag in zijn ziekenhuisuniform, met 21 anderen!!
De volgende kwam weer binnen door de kaart mee te geven aan een persoon van een andere patiënt die naar buiten gaat, zodat die hem weer door kan geven aan een ander familielid die nog buiten staat. Wat een deugnieten, die familie van mij!

Donderdag begon het zonnetje alweer voorzichtig door te komen, wat wel erg prettig was voor onze zwembaddag. Na zelf ook nog 900 meter in het water af te hebben gelegd, met 2 rustpauzes van een minuut, hebben we een streeftijd om me op te kunnen focussen opgesteld waarin ik de gehele triathlon wil lopen. Deze is gesteld op twee uur: half uur zwemmen (dat is dan inclusief reanimatie), één uur fietsen en een half uur hardlopen. Al is de focus hem überhaupt uit te lopen.
’s Middags stond er nog een fietstraining met mijn vader op het programma, die mij toch continu voor bleef bij deze bergetappes. De enige keer dat ik de kop van het peloton was, kwam doordat er een straathond achter me aan zat te blaffen. Toch moest ik me op het einde toch even laten kennen en ben ik een klein stukje gaan lopen (wat ik waarschijnlijk als ik alleen was geweest al een half uur eerder had gedaan). Alle tips wat betreft training voor fietsen zijn in ieder geval van harte welkom!
Na zo’n half uur geploeterd te hebben, mocht ik dan ook zo’n stuk bergafwaarts, wat ik toch ook redelijk als een angsthaas heb ondergaan met mijn handjes op de remmen. Wel genietend van de omgeving, want die blijft hier prachtig. Na zo’n vijf kwartier werd ik getrakteerd op een lekker koud colaatje wat me toch weer dit gevoel gaf: http://www.youtube.com/watch?v=5PA3M33sGkU

We gingen het weekend in met salsa, merengue, swing en bachatta lessen op CAIPAD, en dat is op een niveau’tje van ‘hier kan ik nog wel met mee komen’, op die swingende heupjes na dan.
De eerste les werden we al gewaarschuwd voor een student, die iedere les (en de rest van de dag) alleen maar rondjes op de plaats draait en zichzelf af en toe op zijn voorhoofd slaat. Hij is altijd erg agressief en slaat uit het niets anderen. Vandaag had hij een extra slechte dag en konden we getuige zijn van een schouwspel om hem weer tot rust te krijgen. Zo maak je nog eens wat mee.

Zaterdag was een beetje een thuishang dag. Boodschapje gedaan voor mijn Hollandse maaltijd, beetje huiswerk en to do-list plannen waar uiteindelijk niets van terecht gekomen is.
In de middag nog even met mijn moeder naar het parkje gegaan, waar wat marktjes en activiteiten waren. Een soort van ieniemienie-Koningsdag zeg maar.
Eenmaal thuis ben ik de keuken in gedoken om mijn Hollandse pot voor te bereiden: aardappelen schillen, wortelen snijden en janken bij het uien pellen. En zo ontstond er een hutspot, inclusief kuiltje voor de jus en gehaktbal.

Bij het opstaan zondag scheen het zonnetje lekker, dus op naar de rivier met mijn familie. Maar zoals gewend, eenmaal aangekomen bij de rivier geen zonnetje meer te bekennen. Dit weerhield ons er niet van om een duik te nemen in het heldere maar ijskoude bergwater. Toen ook de regen zich liet zien, zijn we voor de lunch naar het huis van mijn zus gegaan, die daar in de buurt woont.

En zo is er, helaas, alweer een week voorbij.